Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Piotr Mikołajczyk (spr.) Asesor WSA Marcin Olejniczak po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 maja 2022 r. sprawy ze skargi M.H. D., A.N., E.P. i M. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie ustanowienia trwałego zarządu oddala skargę. dc
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...], znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. po rozpatrzeniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Pani M.H.D., Pani E.P., Pani M.W. i Pani A.N. reprezentowanych przez radcę prawnego M.M. o ponowne rozpatrzenie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Zarządu Powiatu w K. znak: [...] z dnia [...] 2001 r. o ustanowieniu trwałego zarządu na rzecz Domu Pomocy Społecznej w P., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, cytowanej dalej w skrócie jako "K.p"a.", utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...], znak [...].
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., dalej określane jako "Kolegium" lub "SKO", działając jako organ I instancji na wniosek z dnia 27 sierpnia 2021 r. złożony przez radcę prawnego M.M. reprezentującego Panią M.H.D., Panią E.P., Panią M.W. i Panią A.N., określane dalej łącznie jako "wnioskodawczynie" lub "skarżące", odmówiło wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Zarządu Powiatu w K. z dnia [...] 2001r. znak: [...] w przedmiocie ustanowienia trwałego zarządu na rzecz Domu Pomocy Społecznej w P., określanej dalej w skrócie jako "decyzja Zarządu Powiatu w K. z dnia [...] 2001 r.".
We wniosku o stwierdzenie nieważności zarzucono zaskarżonej decyzji, że jest obarczona wadą opisaną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Jednocześnie pełnomocnik skarżących w oparciu o art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. wniósł o zawieszenie postępowania do czasu ostatecznego zakończenia postępowania administracyjnego prowadzonego przed Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] 2001r. stwierdzającej nabycie przez Powiat [...] z dniem 1 stycznia 1999 r. z mocy samego prawa mienia Skarbu Państwa będącego we władaniu Domu Pomocy Społecznej w P. gm. B., w skład którego wchodziła m.in. działka o nr 163/2 o pow. 45600 m2 wraz z budynkami, określana dalej także jako "nieruchomość". W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik wnioskodawczyń przedstawił dokumenty stwierdzające nabycie spadku po poprzednim właścicielu tej nieruchomości oraz wskazał, na jakiej podstawie został odjęty na rzecz Skarbu Państwa majątek poprzedniemu właścicielowi.
Pełnomocnik wskazał, że decyzją Wojewody [...] z dnia [...] 2001r. znak: [...], określaną dalej w skrócie jako "decyzja Wojewody [...] z dnia [...] 2001 r.", na podstawie art. 60 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracje publiczną (Dz.U. nr 133, poz. 872 ze zm.) Powiat [...] nabył z dniem 1 stycznia 1999 r. z mocy prawa mienie Skarbu Państwa będące we władaniu Domu Pomocy Społecznej w P. obejmujące nieruchomość. W treści księgi wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości wpisana jest decyzja o ustanowieniu trwałego zarządu na rzecz DPS w P., czyli decyzja Zarządu Powiatu w K. z dnia [...] 2001 r. Pełnomocnik wnioskodawczyń dowodzi, że mienie przejęte na rzecz Skarbu Państwa nie podlegało przejęciu na podstawie dekretu o reformie rolnej, w związku z czym właściciele tej nieruchomości nie utracili prawa własności i stąd wniosek, że decyzja Wojewody [...] z dnia [...] 2001 r. zapadła z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem pełnomocnika skarżących stwierdzenie nieważności tej decyzji przesądzi "...o istnieniu kwalifikowanej wady prawnej w ramach Decyzji, wykazując brak podstaw prawnych dla wydania przez Zarząd Powiatu konkretnego aktu.. ", a to kolejno prowadzi do stwierdzenia, że w tym przypadku wystąpiło rażące naruszenie prawa i zgodnie z normą zawartą w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. skutkuje nieważnością decyzji.