W przypadku dobrowolnego spełnienia obowiązku alimentacyjnego wobec osoby ubiegającej się o świadczenie z pomocy społecznej nie ma podstaw do uznania braku współudziału tej osoby w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, o jakim mowa w art. 6 ust, 1 a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ chyba, że zachodzi rażąca dysproporcja pomiędzy świadczeniem alimentacyjnym regulowanym dobrowolnie a usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego oraz zarobkowymi i majątkowymi możliwościami zobowiązanego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zbigniewa Sz. na decyzję Wojewody Ł. z dnia 27 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie zasiłku okresowego uchyla zaskarżoną decyzję.
Decyzją z dnia 13 stycznia 1998 r. (...), wydaną na podstawie art. 1 ust. 1 i 3, art. 3 pkt 5, art. 2a ust. 1 pkt 2, art. 4 ust. 1 i art. 31 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. odmówił Zbigniewowi Sz. przyznania zasiłku okresowego.
W uzasadnieniu decyzji podano, że z wywiadu środowiskowego wynika, iż wnioskodawca zamieszkuje z żoną, z którą od sierpnia 1997 r. jest w separacji i prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe. Rodzina zajmuje trzy izby w nowym budownictwie ze wszystkimi wygodami. Żona wnioskodawcy reguluje wszystkie świadczenia związane z utrzymaniem mieszkania. Wnioskodawca posiada status osoby bezrobotnej i pozostaje zarejestrowany w RUP od 19.08.1991 r. bez prawa do zasiłku (...).
Decyzją z 16.10.1997 r. (...) ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
Wnioskodawca zwrócił się z prośbą o przyznanie dalszej pomocy finansowej w formie zasiłku okresowego na utrzymanie. Wcześniej otrzymywał zasiłek okresowy w wysokości 150 zł w miesiącach 09/97 - 12/97.
Ww. pomoc została przyznana z uwagi na bardzo trudną sytuację materialną wnioskodawcy. Dalsza pomoc z MOPS była uwarunkowana wniesieniem do sądu pozwu o ustalenie alimentów od żony, o czym wnioskodawca był poinformowany stosowną decyzją. Z informacji uzyskanych w czasie przeprowadzania wywiadu wynika, iż wnioskodawca nie wniósł pozwu o alimenty bez uzasadnionej przyczyny.
Zasadniczym celem pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnej sytuacji życiowej, której nie są w stanie pokonać wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia, a osoby i rodziny korzystające z pomocy są obowiązane do współudziału w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej /art. 1 ust. 1 i 3 ustawy/.
Postępowanie wnioskodawcy jest sprzeczne z wymogami cytowanych wyżej artykułów ustawy o pomocy społecznej. Wystąpienie do sądu o ustalenie alimentów od żony było obowiązkiem wnioskodawcy nałożonym przez MOPS.
Nie wywiązanie się z tego obowiązku świadczy zdaniem MOPS o braku chęci do współudziału w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji materialnej przez wnioskodawcę.
Nadto opłacanie rachunków za czynsz i energię elektryczną przez jedną z mieszkających osób, z których druga jest pozbawiona dochodu świadczy o wspólnocie gospodarczej małżonków.
W odwołaniu od powyższej decyzji Zbigniew Sz. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przyznanie jakiegokolwiek zasiłku.
Zbigniew Sz. wyjaśnił, że nie wniósł pozwu do sądu powszechnego przeciwko żonie o alimenty, gdyż mimo, że pozostają w separacji żona pomagała mu w trudnych sytuacjach. Nadto żona opłaca wszystkie świadczenia związane z utrzymaniem mieszkania /około 150 zł miesięcznie/.
Zbigniew Sz. podniósł, iż jest poważnie chory /choroba serca, wątroby, dyskopatia/, pozostaje pod opieką Poradni Chorób Wątroby przy Szpitalu im. Biegańskiego i Poradni Rehabilitacyjnej i bez zasiłku z pomocy społecznej nie stać go na wykupienie nawet najpotrzebniejszych leków. Odwołujący się zaznaczył, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił mu prawa do renty inwalidzkiej, mimo że przepracował 33 lata, zaś Rejonowy Urząd Pracy - z uwagi na stan zdrowia i wiek /56 lat/ - nie może zaoferować żadnej pracy.