Dnia 22 listopada 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.), Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, Protokolant Sekretarz sądowy Izabela Bielińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2017 roku sprawy ze skargi S. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargę. LS
Decyzją z dnia [...][...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016r., poz. 23 z późn. zmianami) - w skrócie: "K.p.a." - art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r., poz. 935), art. 71 ust. 1 i ust. 2 pkt 2, art. 80 ust. 2, art. 84 i art. 85 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2016r., poz. 353 z późn. zm.) - zwanej dalej: "u.i.o.ś." - utrzymało w mocy decyzję własną z dnia [...]. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza Miasta - Gminy S. z dnia [...]., nr [...], o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie dróg lokalnych dla obszaru S. .
Kolegium wyjaśniło, że decyzją z dnia [...], nr [...], Burmistrz Miasta - Gminy S. stwierdził brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na budowie dróg lokalnych dla obszaru S. .
Pismem z dnia 26 listopada 2016r. S. W. wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. o stwierdzenie nieważności ostatecznej ww. decyzji Burmistrza Miasta - Gminy S. z uwagi na wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa. W ocenie S. W. wobec braku obligatoryjnego dowodu - oryginału karty informacyjnej przedsięwzięcia nie sposób przyjąć, iż można oceniać jej kopię w oparciu o inne dokumenty. Dokumentem, co oczywiste, jest tylko oryginalne pismo opatrzone podpisem osoby je sporządzającej. Złożenie do akt kopii dokumentów nie ma mocy dowodowej. Skarżący podniósł też zarzut, że inne dowody w aktach również są kopiami, organ nie dysponuje ich oryginałami, a jedynie kopiami, za wyjątkiem opinii RDOŚ i Sanepidu, które jednak także zostały wydane w oparciu o kopie, czyli materiały nie mające przymiotu dokumentu i tym samym nie mogą korzystać z mocy dowodowej.
Decyzją z dnia [...]., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. odmówiło stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza Miasta - Gminy S. z dnia [...] nr [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie dróg lokalnych dla obszaru S. .
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S. W. ponownie podniósł zarzut wydania decyzji przez Burmistrza na podstawie kopii dokumentów. Wobec postępowania dowodowego przeprowadzonego w taki sposób nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem SKO, iż naruszenia prawa nie noszą znamion rażącego naruszenia. W ocenie wnioskodawcy, gdyby SKO dokonało prawidłowej oceny wagi naruszeń, jakich dopuścił się Burmistrz S. orzekło by o nieważności skarżonej decyzji. S. W. dodał, że rażący charakter naruszeń przepisów postępowania dowodowego w niniejsze sprawie doprowadził de facto do wydania decyzji o braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Według arbitralnej oceny SKO, nie popartej logiczną analizą materiału zgromadzonego w aktach sprawy, naruszenia nie miały charakteru rażącego. Błąd w zakresie rozumowania i oceny tego materiału doprowadził SKO do osądu, nie znajdującego podstawy prawnej w materiale dowodnym i przepisach prawa, iż realizacja planowanej inwestycji nie była uzależniona od ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania, wbrew art. 135 ust. 1 Prawo ochrony środowiska i art. 63 ust. 3 u.i.o.ś. Zdaniem wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, iż realizacja przedsięwzięcia wymagała przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. SKO niezasadnie uznało, iż wydanie postanowienia wbrew opinii RDOŚ nie stanowi rażącego naruszenia prawa. Zwłaszcza wydanie takiej decyzji wbrew przytoczonym argumentom z materiałów znajdujących się w aktach sprawy, w szczególności w zakresie braku możliwości zabezpieczenia przed oddziaływaniem akustycznym za pomocą ekranów akustycznych m.in. z uwagi na liczne zjazdy do posesji i oparcie się przez Burmistrza jedynie na piśmie pełnomocnika z 10 lipca 2012r., stanowi rażące naruszenie prawa. SKO winno dojść do takiego przekonania, gdyby dokonało prawidłowej analizy całej sprawy oraz materiałów zgromadzonych w aktach. W szczególności we wniosku wskazano na treść pisma z dnia 8 sierpnia 2012r., z dnia 18 czerwca 2015r. i z dnia 26 października 2016r. (w załączeniu) oraz treść porozumienia publicznoprawnego z 23 lutego 2011 r. (w aktach).