Dnia 26 października 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Sieniuć (spr.), Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, , Protokolant Starszy sekretarz sądowy Aneta Panek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2017 roku sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o umorzeniu postępowania administracyjnego oddala skargę. LS
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpatrzeniu wniosku Prokuratora Prokuratury Okręgowej w P. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymało w mocy decyzję Kolegium z dnia [...] nr [...].
Jak wynika z akt sprawy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją dnia [...], działając na podstawie art. 157 § 1 i art.158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; przywoływanej dalej jako: "k.p.a."), odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] znak: [...] o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie umieszczenia znaku informacyjnego na zabytku nieruchomym: cmentarz przykościelny z ogrodzeniem, znajdujący się w miejscowości S., wpisany do rejestru nr [...] z dnia [...].
Kolegium motywując podjęte rozstrzygnięcie wskazało, że podstawę prawną decyzji Starosty [...] stanowiły przepisy art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 61 § 2 k.p.a. i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r., poz. 1446 ze zm. przywoływanej dalej jako: "u.o.z."). W uzasadnieniu decyzji Starosta wskazał, że w toku postępowania wszczętego na podstawie art. 61 § 2 k.p.a. dwukrotnie zwrócił się do właściciela przedmiotowego zabytku nieruchomego o wyrażenie bądź niewyrażenie zgody na prowadzenie postępowania. Z uwagi na brak zgody właściciela zabytku na prowadzenie postępowania, postępowanie podlegało umorzeniu. Decyzję skierowano do Prokuratora Rejonowego w O. oraz właściciela zabytku A i B w S.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w P. w sprzeciwie od powyższej decyzji Starosty wniósł o stwierdzenie jej nieważności na podstawie art.156 § 1 pkt 2 k.p.a., uznając że rażąco narusza prawo, tj. art. 12 ust. 1 u.o.z., ponieważ ustawodawca nie wskazał warunku wyrażenia zgody na umieszczenie znaku informacyjnego na zabytku przez właściciela zabytku, a jedyny warunek wynikający z tego przepisu dotyczy dokonania uzgodnień w sprawie umieszczenia znaku z wojewódzkim konserwatorem zabytków.
Zdaniem Kolegium decyzji Starosty [...] z dnia [...] nie można przypisać kwalifikowanej wady prawnej określonej w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., w postaci rażącego naruszenia prawa. Kolegium wskazało, że art. 12 ust. 1 u.o.z. nie zawiera regulacji w zakresie wszczęcia postępowania w tych sprawach, ani nie odnosi się do strony, a dotyczy jedynie czynności materialno-technicznej umieszczenia na zabytku nieruchomym wpisanym do rejestru, znaku informującego o tym, iż zabytek ten podlega ochronie, co może nastąpić tylko, gdy dojdzie do uzgodnienia w tym zakresie z wojewódzkim konserwatorem zabytków. Tym samym Kolegium uznało, że eliminacja z obrotu prawnego decyzji Starosty [...] nie znajduje uzasadnienia. Skoro bowiem brak jest przepisu prawa materialnego dającego podstawę do wydania decyzji w tym przedmiocie, to zasadne jest umorzenie postępowania w sprawie umieszczenia znaku informacyjnego na rzeczonym zabytku nieruchomym.