Dnia 31 marca 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2009 roku na rozprawie sprawy ze skargi J. M. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...]; 2. przyznaje adwokat S. A. G., prowadzącej Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ulicy [...], kwotę 292,80 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa i 80/100 złotych) obejmującą podatek od towarów i usług oraz kwotę 17 (siedemnaście) złotych, stanowiącą opłatę skarbową od pełnomocnictwa, łącznie kwotę 309,80 (trzysta dziewięć 80/100 złotych), tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu sądowym skarżącemu J. M. i kwotę powyższą nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na podstawie art. 149 § 3, art. 148 § 1 i 2, art. 150 § 1, art. 145 § 1 pkt 4, 6, 7 k.p.a. oraz art. 22 ust. 1 ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (t.j. Dz. U. z 2002 r. nr 42, poz. 371) odmówił J. M. wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją tego organu z dnia [...] r. nr [...].
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy J.M. wniósł o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją Kierownika Urzędu z dnia [...] r. o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich. Strona wskazała na naruszenie art. 90 § 1 i 2 k.p.a. oraz zażądała przesłuchania świadków na okoliczność przeżyć rodziny M. podczas II Wojny Światowej.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję organu l instancji.
W jej uzasadnieniu organ wskazał, iż J. M. ubiegał się o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu pobytu w obozie przesiedleńczym w Łodzi przy ul. Łąkowej 4. Ostateczną decyzją z dnia [...] r. Kierownik Urzędu odmówił stronie przyznania uprawnień kombatanckich z tego tytułu.
Pismem z dnia 19 lipca 2007 r., sprecyzowanym następnie pismami z dnia 18 grudnia 2007 r. oraz 17 stycznia 2008 r. J. M. wniósł o wznowienie postępowania w oparciu o art. 145 § 1 pkt 4, 6 i 7 k.p.a.
W ocenie Kierownika Urzędu w rozpoznawanej sprawie brak jest podstaw do wznowienia postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 4, bowiem wniosek strony w tym przedmiocie został złożony z uchybieniem ustawowego terminu, o którym mowa w art. 148 § 2 k.p.a. Niewątpliwym jest bowiem, że decyzja Kierownika Urzędu o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich została doręczona J.M. w dniu 21 grudnia 2006 r. Wniosek o wznowienie postępowania został natomiast wysłany do organu w dniu 9 maja 2007 r., co oznacza, że miesięczny termin do złożenia wniosku o wznowienie postępowania upłynął bezskutecznie.
W rozpoznawanej sprawie brak jest także podstaw do wznowienia postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 6 k.p.a., gdyż w postępowaniu o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu represji określonych w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy nie przewiduje się obowiązku zasięgania opinii innego organu przy wydawaniu decyzji.
Dodatkowo nie zachodzą też przesłanki do wznowienia postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 7 k.p.a., bowiem w sprawie nie było rozstrzygane zagadnienie wstępne przez właściwy organ lub sąd.
Na marginesie Kierownik Urzędu podniósł, iż J. M. we wniosku o wznowienie postępowania wskazał nowych świadków, co oznacza, iż w rozpoznawanej mogłaby zachodzić przesłanka z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Niemniej jednak okoliczność ta pozostaje bez wpływu na wynik sprawy, bowiem świadkowie pochodzą z tej samej miejscowości co strona i strona mogła pozyskać zeznania wcześniej, a przez to uchybiła miesięcznemu terminowi określonemu w art. 148 § 1 k.p.a.