Dnia 18 października 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Protokolant st. specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2016 roku ze skargi S. M. o wymierzenie Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w B. grzywny za niewykonanie wyroku WSA w Łodzi z dnia 08 lipca 2015 roku w sprawie II SAB/Łd 74/15 w przedmiocie bezczynności organu dotyczącej legalności i prawidłowości wybudowania i użytkowania budynku handlowego 1. wymierza Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w B. grzywnę w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych; 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. przyznaje od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. na rzecz skarżącego S. M. sumę pieniężną w kwocie 3000 (trzy tysiące) złotych; 4. zasądza od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. na rzecz S. M. kwotę 296,95 (dwieście dziewięćdziesiąt sześć 95/100) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS
S.M. skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę o wymierzenie Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w B. grzywny za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 8 lipca 2015 roku w sprawie II SAB/Łd 74/15 w przedmiocie bezczynności organu dotyczącej legalności i prawidłowości wybudowania i użytkowania budynku handlowego.
W motywach skargi jej autor wniósł o:
1) wymierzenie organowi grzywny;
2) przyznanie w trybie art. 154 § 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej jako: "P.p.s.a.") od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w wysokości do uznania Sądu;
3) zasądzenie w trybie art. 200 P.p.s.a. od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu skargi S. M. wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 8 lipca 2015 roku, zobowiązał Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. do załatwienia w terminie jednego miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia wniosku skarżącego, stwierdzając jednocześnie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzył organowi grzywnę w wysokości 500 zł. Ponieważ termin wykonania wyroku upłynął bezskutecznie, skarżący wezwał organ do jego wykonania, doręczając mu w dniu 2 października 2015 roku stosowne wezwanie. Przed złożeniem skargi, skarżący dokonał wglądu w akta sprawy, celem ustalenia, czy organ podjął w sprawie jakiekolwiek czynności i wobec stwierdzenia, że organ w sprawie żadnej czynności nie podejmował, a termin wykonania wyroku upłynął, upłynął także okres kolejnych 14 dni od wezwania organu do wykonania wyroku - zdaniem skarżącego - zachodzi uzasadniona potrzeba skierowania skargi ponieważ wymierzona ww. wyrokiem grzywna w wysokości 500 zł skutku żadnego nie przyniosła. Jak podkreślił autor skargi, w sprawie ma miejsce zupełna ignorancja obowiązków pracowniczych ze strony kierującego organem, dla którego nie straszne są wyroki Sądu i nakładane grzywny. Przywoływane w odpowiedziach na skargi okoliczności rzekomych trudności organu z obsadą pracowniczą, na którą organ nie ma pieniędzy są lakoniczne, gołosłowne, nie poparte dowodami.
Uzasadniając wniosek o przyznanie w trybie art. 154 § 7 P.p.s.a. od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej tenże wniósł o uwzględnienie nie tylko bezczynności organu z rażącym naruszeniem prawa, ale również okoliczności całkowitego lekceważenia przez organ obowiązków przewidzianych prawem, jak choćby obowiązek wykonywania wyroków sądowych (w tej sprawie nie została przez organ podjęta żadna czynność zmierzająca do wykonania wyroku). Takie zachowanie organu powoduje również uszczerbek moralny, w postaci całkowitej utraty zaufania, że organ jest powołany dla załatwiania jego sprawy. Skarżący jest całkowicie pozbawiony prawa do załatwienia jakiejkolwiek sprawy w organie od wielu lat, dlatego czuje się wykluczony ze społeczeństwa. Poza prawem do wnoszenia skarg do Sądu, nie pozostało skarżącemu żadne uprawnienie do tego, że jego sprawa zostanie kiedykolwiek załatwiona.