Sprawa ze skargi na decyzję SKO w S. w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędziowie Sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Asesor WSA Anna Dębowska (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 listopada 2020 r. sprawy ze skargi L. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy D. z dnia [...] nr [...]. a.bł.

Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/8

Decyzją z [...] r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy D. z [...] r., znak: [...] o odmowie przyznania L. K. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

W uzasadnieniu organ drugiej instancji przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy podniósł, że 18 grudnia 2019 r. skarżąca zwróciła się do Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w D. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad K. K., ur. [...] marca 1989 r.

Decyzją z [...] r. organ pierwszej instancji odmówił przyznania skarżącej wskazanego świadczenia. Powołując się na art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r., poz. 111 ze zm.), powoływanej dalej jako: "u.ś.r.", organ pierwszej instancji stwierdził, że przeszkodą w uwzględnieniu wniosku jest fakt, że skarżąca ma ustalone prawo do emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od 9 września 1993 r. do nadal.

W odwołaniu od tej decyzji L. K. podniosła, że w związku z odmową przyznania świadczenia pielęgnacyjnego domaga się prawa do świadczenia wyrównawczego między jej emeryturą a świadczeniem pielęgnacyjnym. Z powodu niepełnosprawności jej syna, który wymaga całodobowej opieki, zrezygnowała z zatrudnienia, jakie wcześniej miała. Całe życie poświęca się opiece nad synem, który cierpi na porażenie mózgowe, a dodatkowo jest głuchoniemy i niewidomy. Czuje się pokrzywdzona w stosunku do opiekunów dzieci, którzy otrzymują świadczenie pielęgnacyjne, bowiem aktualnie wysokość jej emerytury wynosi 1 354,84 zł brutto, 1 149,99 zł netto.

Organ drugiej instancji podzielając stanowisko organu pierwszej instancji podniósł, że przepisy u.ś.r. wprost wyłączają prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób wymienionych w art. 17 ust. 1 i 1a tej ustawy w sytuacji, w której osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do emerytury. Nie jest więc w takim przypadku możliwe uzyskanie przez osobę sprawującą opiekę nad niepełnosprawną osobą świadczenia pielęgnacyjnego. Celem świadczenia pielęgnacyjnego jest udzielenie materialnego wsparcia osobom, które rezygnują z aktywności zawodowej, by opiekować się osobą niepełnosprawną. Świadczenie pielęgnacyjne ma zatem zastąpić dochód wynikający ze świadczenia pracy, której nie może podjąć osoba pielęgnująca. Z uwagi na wskazany powyżej cel, ustawodawca wyłączył z kręgu podmiotów uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego osoby mające już ustalone prawo do świadczeń, o których mowa w art. 17 ust. 5 pkt 1 u.ś.r. Osoby te nie pozostają bez pomocy ze strony państwa, a dochód wynikający ze świadczenia pracy został zastąpiony prawem do innych świadczeń, w tym do emerytury. Przepisy u.ś.r. nie umożliwiają przy ustalaniu prawa do świadczeń opiekuńczych miarkowania, czy też uwzględniania szczególnej sytuacji finansowej bądź rodzinnej osoby sprawującej opiekę nad osobą niepełnosprawną zakładając, że nie jest możliwy zbieg świadczenia emerytalnego i świadczenia pielęgnacyjnego. Świadczenia emerytalne oparte są na zasadzie wzajemności. Są stabilne i silniej chronione niż świadczenia pielęgnacyjne. Według organ drugiej instancji, bezspornie skarżąca, jako matka K. K., należy do kręgu osób mogących się ubiegać o przyznanie tego świadczenia. W świetle załączonego do akt sprawy orzeczenia lekarskiego nie budzi wątpliwości stan zdrowia syna skarżącej. K.K. legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu ustawy (orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. z [...] marca 2005 r., nr sprawy: [...]). W orzeczeniu wydanym na stałe wskazano, że niepełnosprawność istnieje od urodzenia. Znaczny stopień niepełnosprawności datuje się natomiast od 15 lutego 2005 r. Skarżąca ma ustalone prawo do świadczenia emerytalnego, które pobiera od 9 września 1993 r. (zaświadczenie ZUS z 10 grudnia 2019 r., znak: [...]). Jest to negatywna przesłanka ustawowa. Jej wystąpienie uniemożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. W u.ś.r. nie ma mechanizmów w obrębie regulacji odnoszących się do świadczenia pielęgnacyjnego, które pozwalałyby na dokonanie kompensacji świadczeń. Brak jest w związku z tym możliwości, aby osobie mającej ustalone prawo do emerytury i pobierającej to świadczenie, przyznać świadczenie pielęgnacyjne w kwocie uzupełniającej różnicę pomiędzy wysokością otrzymywanej emerytury a świadczeniem pielęgnacyjnym. Wysokość świadczenia pielęgnacyjnego została przez ustawodawcę określona w art. 17 ust. 3 u.ś.r. Poza wyjątkiem określonym w art. 17 ust. 4 u.ś.r., nie ma możliwości przyznania go i wypłaty w części. Tylko ustawodawca na podstawie wyraźnej regulacji ustawowej, może wprowadzić normę pozwalającą na przyznawanie osobom, które mają ustalone prawo do emerytury i które sprawują opiekę nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, wyrównania lub uzupełnienia świadczenia emerytalnego do wysokości przewidzianej w u.ś.r. Ustawodawca nie przewidział jednak takiej możliwości na dzień wydawania decyzji, a nie jest to rola organów administracji, które mają obowiązek działania na podstawie przepisów prawa (art. 6 k.p.a. i art. 7 Konstytucji RP). Jednocześnie organ drugiej instancji stwierdził, że nie kwestionuje faktu, że skarżąca sprawuje opiekę nad synem. Jednakże ustawodawca określając przesłanki warunkujące możliwość uwzględnienia wniosku o przyznanie świadczenia, nie pozostawia organowi właściwemu luzu decyzyjnego. Organ administracji publicznej nie może według swojego uznania przyznać świadczenia pielęgnacyjnego kierując się zasadami współżycia społecznego, czy słuszności w sytuacji nawet bardzo ciężkich okoliczności życiowych dotyczących rodziny wnioskodawcy. Żadne inne niż określone w ustawie kryteria nie mogą decydować o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze