Sprawa ze skargi na decyzję SKO w Ł. w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego
Sentencja

Dnia 16 czerwca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Magdalena Sieniuć, Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska (spr.), Sędzia WSA Robert Adamczewski, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 czerwca 2020 roku sprawy ze skargi T. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r., [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącej T. O. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego. Ak.

Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/5

T. O. w dniu 16 grudnia 2019 r. złożyła do Centrum Świadczeń Socjalnych w Ł. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudniania z uwagi na opiekę nad mężem. Do wniosku dołączono między innymi orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia [...] r. z którego wynika, iż mąż wnioskodawczyni jest niezdolny do samodzielnej egzystencji do dnia 31.01.2021 r. oraz jest trwale i całkowicie niezdolny do pracy, a także decyzję z dnia [...] r., [...], przyznająca stronie specjalny zasiłek opiekuńczy z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad R.O. w wysokości 620 złotych miesięcznie od 1 listopada 2019 r. do 31 października 2020 r. T.O. nie dołączyła do wniosku oświadczenia o tym, iż z związku z ubieganiem się o świadczenie pielęgnacyjne rezygnuje ze specjalnego zasiłku opiekuńczego.

Decyzją z dnia [...] r., znak [...] Prezydent Miasta Ł., działając na podstawie art. 17, art. 23, art. 24 ust. 2a ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2220 z późn. zm., dalej jako u.ś.r.) odmówił T. O. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu opieki nad mężem R. O. w okresie od 1 grudnia 2019 r. W uzasadnieniu wyjaśniono, że decyzją Prezydenta Miasta Ł. znak: [...] z dnia [...] r. przyznano T. O. prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad mężem R.O. w wysokości 620,00 zł miesięcznie, na okres od 1 listopada 2019 r. do 31 października 2020 r. Nadto, z orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności R.O. z dnia [...] r. nie wynika, że niepełnosprawność powstała do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia. Tym samym ustalono, że T.O. nie spełnia przesłanek zawartych w powołanych przepisach do przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu opieki nad R. O.

W odwołaniu od powyższej decyzji T. O. zarzuciła jej 1) nieuwzględnienie okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21.10.2014 r., sygn. K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części art. 17 ust. 1 b ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakresie w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP; 2) błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych, polegającą na pominięciu celów tej ustawy i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez skarżącego zasiłku dla opiekuna przyznanego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162 z późn. zm.) stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt pobierania przez skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego ma przesądzające znaczenie dla oceny zasadności wniosku o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego; 3) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy przez przyjęcie, iż sam fakt, powstania niepełnosprawności R. O. skutkuje brakiem prawa skarżącego do świadczenia pielęgnacyjnego i zwalnia organy rozstrzygające w sprawie z podejmowania działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, pozwalającego na wydanie rozstrzygnięcia z uwzględnieniem słusznego interesu strony; 4) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, przez przyjęcie, iż sam fakt pobierania przez skarżącą zasiłku dla opiekuna skutkuje brakiem jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i zwalnia organy rozstrzygające w sprawie z podejmowania działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, pozwalającego na wydanie rozstrzygnięcia z uwzględnieniem słusznego interesu strony. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad R.O. za okres od momentu złożenia wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. Decyzją z dnia [...] r., znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu, powołano się na art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 17 ust. 1b, art. 17 ust. 5, art. 24 ust. 2a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2220 z późn. zm.). Organ wskazał, że Trybunał Konstytucyjny w powołanym przez skarżącą wyroku o sygn. akt K 38/13 wyraźnie zaznaczył, iż skutkiem jego wejścia w życie nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, ani uchylenie decyzji przyznających świadczenia, ani wykreowanie "prawa" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. Orzekł o niekonstytucyjności powołanej normy, wskazując, że poprawa stanu prawnego w tym zakresie leży w gestii ustawodawcy, nie zaś organów orzekających w sprawach.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze