Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień, Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska,, Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.), Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2007 roku sprawy ze skargi A Spółki Akcyjnej w W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...] w sprawie [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za nielegalne użytkowanie obiektu 1. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] Nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu do daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Postanowieniem z dnia [...] nr [...], (znak; [...]) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. działając na podstawie art. 57 ust. 7 w związku z art. 59g ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2003r., Nr 207, poz. 2016 ze zm.) oraz art. 123 k.p.a nałożył na A Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. karę w wysokości 50.000 zł za nielegalne użytkowanie obiektu budowlanego - stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] sieci [...] usytuowanej na wieży głównej kościoła [...] na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A i wezwał na podstawie art. 59g ust. 2 ustawy - Prawo budowlane do wpłacenia ustalonej kary w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nadzoru budowlanego wskazał, że decyzją z dnia [...], nr [...] Prezydent Miasta Ł. zatwierdził projekt budowlany i udzielił A S.A. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę obejmującego roboty budowlane związane z budową stacji bazowej telefonii cyfrowej [...] nr [...] oraz niezbędną infrastrukturą techniczną. W związku ze złożonym w dniu 20 października 2005 wnioskiem inwestora o udzielenie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego, w dniu 18 listopada 2005 roku przeprowadzono wizję lokalną podczas, której na podstawie oświadczenia złożonego przez przedstawiciela inwestora oraz pisma Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty [...] Oddział Okręgowy z dnia 9 listopada 2005 roku skierowanego do Najwyższej Izby Kontroli Delegatura w Ł. stwierdzono, że stacja bazowa telefonii cyfrowej [...] pracuje w zakresie częstotliwości [...] i jest użytkowana.
Na powyższe postanowienie A S. A. z siedzibą w W. wniosła zażalenie, wnosząc na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 141 i art. 126 k.p.a o jego uchylenie. Odwołując się do treści art. 57 ust. 7 oraz art. 54 i art. 55 ustawy - Prawo budowlane strona podniosła, że stacja bazowa telefonii komórkowej nie jest zaliczona do żadnej z wymienionych w załączniku do ustawy - Prawo budowlane kategorii obiektów budowlanych, w przypadku których wymagane jest uzyskanie pozwolenia na użytkowanie. Stanowisko w tym zakresie potwierdza również organ nadzoru budowlanego, który zaliczył stację bazową telefonii komórkowej do kategorii XXIX obejmującej wolnostojące kominy i maszty. Powołując się na definicję obiektu budowlanego zawartą w art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego strona podniosła, że stacja bazowa telefonii komórkowej nie należy do żadnej kategorii obiektów budowlanych, jest bowiem urządzeniem technicznym, do którego nie odnoszą się rygory zawarte w art. 54 i 55 Prawa budowlanego. Analiza treści art. 57 ust. 7 prowadzi natomiast do wniosku, że przepis ten stosuje się wyłącznie do obiektów budowlanych, a więc nie może mieć zastosowania do stacji bazowej telefonii komórkowej zamontowanej na wieży kościoła. Wydając zaskarżone postanowienie, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. naruszył zdaniem strony skarżącej dyspozycję art. 57 ust. 7 - ustawy - Prawo budowlane, a stanowisko w tym zakresie potwierdza przedstawiona pisemna interpretacja dokonana przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego, w której stwierdzono, że systemy antenowe z konstrukcjami mocującymi o wysokości poniżej 3 m, instalowane na istniejącym obiekcie budowlanym będą stanowiły urządzenia, które nie zostały zaliczone do żadnej kategorii, które zostały wymienione w załączniku do Prawa budowlanego. Nakładanie zatem kary bez podstawy prawnej stanowi rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) skutkujące uchyleniem zaskarżonego aktu. Odwołując się natomiast do treści art. 59f ust. 1 ustawy - Prawo budowlane strona podniosła, iż przesłanką warunkującą nałożenie kary jest stwierdzenie w wyniku przeprowadzonej obowiązkowo kontroli, że doszło do użytkowania obiektu bez pozwolenia. W rozpoznawanej sprawie w dniu [...] organ nadzoru budowlanego przeprowadził kontrolę i w tym samym dniu wydał pozwolenie na użytkowanie. Podnosząc zaś zarzut naruszenia art. 61 § 4 k.p.a i w konsekwencji art. 7 i 10 k.p.a strona skarżąca zaakcentowała, że skoro w dniu wydania zaskarżonego aktu strona dysponowała już pozwoleniem na użytkowanie to postępowanie w sprawie użytkowania obiektu bez zezwolenia należało umorzyć jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.