Sprawa ze skargi na decyzję SKO w Ł. w przedmiocie odmowy zameldowania
Tezy

1. Kwestie orzekania o charakterze terenu, na którym znajduje się obiekt w którym ma nastąpić zameldowanie oraz o charakterze obiektu - altany i możliwości wykorzystywania jej na pobyt stały lub czasowy ludzi należą do innych organów w administracji publicznej i są rozpatrywane w innym trybie.

2. Nie jest rzeczą organu właściwego w sprawach ewidencji ludności dokonywanie oceny, czy określony obiekt budowlany nadaje się na miejsce ludzi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i prawa zagospodarowania przestrzennego i uzależnianie od tej oceny możliwości zameldowania.

3. Fakt, że strona posiada inny lokal, w którym jest zameldowany na stale nie może być uznawany za okoliczność, prowadzącą do odmowy zameldowania na pobyt czasowy w innym miejscu. Taka ocena powołanego faktu ma charakter dowolny, nie jest oparta na żadnym przepisie prawa i narusza powołany już przepis art. 52 ust. 1 Konstytucji RP stanowiący, że każdemu zapewnia się wolność poruszania po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu.

4. Odmowa zameldowania na pobyt czasowy osoby faktycznie przebywającej w stanowiącym jej własność pomieszczeniu o oznaczonym adresie, bez rozważenia wskazanych we wniosku o zameldowanie okoliczności - narusza przepis art. 52 ust. 1 i art. 7 Konstytucji RP, przepisy art. 9b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 2001 nr 87 poz. 960/ oraz przepisy art. 6, art. 7, art. 77 par. 1 i art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Jerzego B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 19 października 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy zameldowania - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Uzasadnienie strona 1/4

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia 19 października 2000 r. (...) po rozpatrzeniu odwołania Jerzego B. od decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia 13 września 2000 r. (...) w sprawie odmowy zameldowania Jerzego B. na pobyt czasowy powyżej 2 miesięcy w altanie na działce rekreacyjnej Pracowniczego Ogrodu Działkowego "U." na podstawie art. 47 ust. 2 w związku z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ - utrzymało w mocy decyzję I instancji.

W uzasadnieniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, że organ I instancji orzekł o odmowie zameldowania biorąc pod uwagę przepis art. 7 ust. 1, art. 9 ust. 1 i ust. 2, 47 ust. 1 i ust. 2 powyższej ustawy oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/. Pobyt Jerzego B. na działce rekreacyjnej nie ma charakteru czasowego, bo wiadomo, że Jerzy B. przebywa na działce od wielu lat. Działka w pracowniczym ogrodzie działkowym służy do prowadzenia upraw ogrodniczych i wypoczynku, nie jest przeznaczona do na cele mieszkaniowe a altana jako urządzenie na działce nie może być użytkowana jako miejsce pobytu stałego czy czasowego. Zdaniem organu I instancji altana nie jest lokalem, ani pomieszczeniem w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności (...) i dlatego należało odmówić zameldowania. W dniu 15 września 2000 r. Prezes Polskiego Związku Działkowców - Pracowniczego Ogrodu Działkowego "U." oświadczył, że Jerzy B. użytkuje działkę nr 69, posiada na niej altanę, której budowa nie została zakończona. Podkreślał aspołeczne zachowanie Jerzego B. i prosił o uniemożliwienie zameldowania na terenie ogródków działkowych.

W odwołaniu Jerzy B. podniósł m.in., że wydana decyzja pozbawia go prawa swobodnego wyboru miejsca pobytu i czasowego zamieszkania, narusza jego prawa własności do altany i sposobu jej wykorzystywania.

Organ odwoławczy uzasadniając utrzymanie w mocy decyzji I instancji powołał przepis art. 1 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, stanowiący że ewidencja ludności polega m.in. na rejestracji danych o miejscu pobytu osób oraz przepis art. 5 ust. 1 i ust. 2 nakładający na obywateli polskich stale przebywających na terytorium Rzeczypospolitej obowiązek zameldowania się w miejscu pobytu stałego. Pobytem stałym jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania /art. 6 ust. 1/ a pobytem czasowym przebywanie bez zamiaru zamiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości /art. 7 ust. 1/. Do dokonania czynności materialno-technicznej zameldowania określonej osoby w określonym miejscu na pobyt stały lub czasowy ponad 2 miesiące niezbędne jest spełnienie łącznie 2 przesłanek: 1/ osoba ubiegająca się o zameldowanie winna zamieszkiwać w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem, 2/ osoba ta winna posiadać uprawnienia do przebywania w lokalu, w którym ubiega się o zameldowanie. W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych uprawnienia do przebywania w lokalu potwierdza właściciel, bądź zarządca budynku, natomiast fakt pobytu osoby ubiegającej się o zameldowanie stwierdza najemca lub właściciel lokalu. Brak któregoś z potwierdzeń uniemożliwia dokonanie czynności meldunkowej.

Strona 1/4