Dnia 4 kwietnia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Protokolant st. sekr. sąd. Dominika Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2014 roku sprawy ze skargi K. D. i S. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej ustalenia opłaty adiacenckiej oddala skargę. a.bł.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013r., poz. 267), utrzymało w mocy decyzję własną z dnia z dnia [...], nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy D. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej w związku ze wzrostem wartości nieruchomości na skutek jej podziału i zobowiązania K. D. i S. D. do wniesienia tej opłaty.
Postępowanie zostało wszczęte z wniosku K. i S. małżonków D., którzy zarzucili decyzji Wójta rażące naruszenie prawa przez wskazanie w podstawie prawnej Ordynacji podatkowej, a nie przepisów k.p.a., w konsekwencji potraktowanie opłaty adiacenckiej jako podatku, którym ona niewątpliwie nie jest; ustalenie opłaty na podstawie dowodu przeprowadzonego przed wszczęciem postępowania administracyjnego; brak ustalenia, w jakiej wysokości każde z małżonków zobowiązane jest do zapłaty; brak oceny materiału dowodowego, w szczególności brak weryfikacji danych przytoczonych w operacie szacunkowym i brak oceny operatu w całości; niepoinformowanie zobowiązanych o możliwości rozłożenia należności na raty.
W uzasadnieniu decyzji Kolegium wyjaśniło zasady postępowania nieważnościowego, a następnie przytoczyło stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że decyzją z dnia [...], nr [...], Wójt Gminy D., po rozpatrzeniu wniosku K. i S. D. zatwierdził podział nieruchomości położonej w obrębie D., oznaczonej numerami działek: 2379/2, 2379/3 i 2379/4 o łącznej powierzchni 3,6921 ha. W wyniku podziału powstało 37 działek o numerach od 2379/5 do 2379/41 przeznaczonych na powiększenie nieruchomości oznaczonej numerem działki 2379/1. Decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna w dniu 20 lutego 2012r. Umową darowizny z dnia 15 marca 2012r. nastąpiło przeniesienie własności nowopowstałych działek na rzecz właściciela działki nr 2379/1. W dniu, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna obowiązywała uchwała Rady Gminy w Dobryszycach z dnia 29 grudnia 2010r., nr IV/15/10, w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tytułu podziału nieruchomości (Dz.Urz.Woj. Łódzkiego z 2011r., nr 86, poz. 736), w której w § 1 ustalono stawkę opłaty w wysokości 30% różnicy wartości nieruchomości. Ustalona przez organ gminy opłata adiacencka wynosi 30% różnicy wartości nieruchomości przed podziałem i po podziale, określonej przez rzeczoznawcę majątkowego w operacie szacunkowym z dnia 16 marca 2012r., według cen na dzień wydania decyzji ustalającej opłatę. Ustalenie opłaty adiacenckiej nastąpiło w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna.
Następnie Kolegium podkreśliło, że podstawę materialnoprawną kwestionowanej decyzji Wójta Gminy D. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej w związku ze wzrostem wartości nieruchomości na skutek jej podziału stanowił art. 98a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomości (Dz.U. z 2010r., nr 102, poz. 651 ze zm., powoływana także jako ustawa). Przepisy, do których odpowiedniego stosowania odsyła cytowany art. 98a ustawy, zawarte są w rozdziale zatytułowanym "Udział w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej". Do opłat adiacenckich ustalanych z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku jej podziału, stosuje się odpowiednio przepisy m. in.: art. 146 ust. 1a, art. 147 ust. 1 i 2 oraz art. 148 ust. 1-3 ustawy.