Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Protokolant Asystent sędziego Agnieszka Gortych-Ratajczyk po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2009 r. na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej oddala skargę. A.T.-P.
Decyzją z dnia [...] nr [...] Prezydent Miasta Ł. na podstawie art. 98a ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami ( tekst jedn. Dz.U. z 2004r. nr 261, poz. 2603 ze zm. ) i § 1 uchwały nr [...] Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej ( Dz.Urz. Woj. Łódzkiego z 2007r. nr 401, poz. 4195 ) ustalił A Sp. z o.o. z siedzibą w W. opłatę adiacencką w wysokości 65.046,12 zł z tytułu podziału nieruchomości położonej w Ł. przy u. A A,B,C - oznaczonej przed podziałem nr [...] oraz opłatę adiacencką w wysokości 46.624,73 zł z tytułu podziału nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A D,E,F - oznaczonej przed podziałem jako działka nr [...],[...] i [...].
W odwołaniu od powyższej decyzji A Sp. z o.o z siedzibą w W. zarzuciła błędną wykładnię art. 98a ust. 1 i 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz § 1 uchwały Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...], jako nieobowiązującego w dniu, w którym decyzja o podziale nieruchomości stała się ostateczna. W tym bowiem dniu obowiązywała uchwała Rady Miejskiej nr [...] z dnia [...]., ustalająca stawkę procentową opłaty adiacenckiej w wysokości 50%, czyli większą aniżeli przewiduje to art. 98a. Skoro zatem w dniu, w którym decyzja o podziale stała się ostateczna, nie obowiązywała uchwała Rady Miejskiej ustalająca rzeczoną opłatę w wysokości nie większej niż 30% i ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów przejściowych, pozwalających na dostosowanie nowych przepisów do toczących się postępowań, to brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do ustalenia opłaty.
Dodatkowo Spółka zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego do spraw wyceny nieruchomości ze względu na rażące błędy merytoryczne i metodologiczne biegłego rzeczoznawcy majątkowego B.L. oraz o przekazanie załączonych do akt opinii do Krajowej Organizacji Rzeczoznawców Majątkowych.
Podsumowując, strona odwołująca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, jako że nie istniały przesłanki do stwierdzenia, iż w związku z podziałem nieruchomości nastąpił wzrost jej wartości bądź ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. na podstawie art. 138 § 2 w zw. z art. 7, 15, 77, 80, 107 § 1 i 3 k.p.a., art. 98a ust. 1 i 1a wskazanej wyżej ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę organowi I instancji celem ponownego rozpatrzenia.
Zdaniem organu odwoławczego zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Konieczne jest bowiem, by organ I instancji, mając na względzie załączony do akt operat szacunkowy, rozpoznał dwa wnioski dowodowe zgłoszone w odwołaniu i wypowiedział się co do ich zasadności oraz dokonał aktualizacji znajdującego się w aktach sprawy operatu szacunkowego. W przypadku ewentualnego podtrzymywania wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii sporządzonej przez innego rzeczoznawcę majątkowego, zasadnym będzie ponadto rozważenie, czy nie zachodzi konieczność ustalenia kwoty zaliczki na pokrycie kosztów postępowania, bądź też udzielenie terminu do złożenia kontroperatu. Odrębnym zagadnieniem będzie również rozstrzygnięcie kwestii skierowania złożonego operatu do organizacji zawodowej rzeczoznawców majątkowych.