Sprawa ze skargi na decyzję SKO w S. w przedmiocie odrzucenia zgłoszenia zanieczyszczenia ziemi
Sentencja

Dnia 10 lutego 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Markiewicz (spr.), Sędziowie: Asesor WSA Arkadiusz Blewązka, Asesor WSA Ewa Cisowska-Sakrajda, Protokolant asystent sędziego Tomasz Porczyński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2006 roku sprawy ze skargi A Spółka Akcyjna z siedzibą w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odrzucenia zgłoszenia zanieczyszczenia ziemi oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6136 Ochrona przyrody
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/13

Decyzją Nr [...] z dnia [...] Starosta W., działając na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 27lipca 2001r. o wprowadzeniu ustawy-Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz. 1085 ze zm.) odrzucił zgłoszenie zanieczyszczenia powierzchni ziemi, powstałe na działce nr 811/2, zlokalizowanej w W., przy ul. A 122C, będącej we władaniu A S.A. z siedzibą w P., Regionalnego Zespołu Prewencji w Ł.. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż w dniu 30 czerwca 2004r. wpłynęło do Starostwa Powiatowego w W. zgłoszenie zanieczyszczenia powierzchni ziemi na opisanej wyżej działce, dokonane przez inny podmiot tj. B S.A. wykreśloną z rejestru z dniem 7 września 1999r. Zdaniem organu I instancji, z dostarczonych do akt sprawy dokumentów nie wynika, aby zanieczyszczenie było dokonane przez "inny podmiot" w rozumieniu art. 12 ust. 2 cytowanej ustawy, bowiem Spółka Akcyjna A z siedzibą w P. jest następcą prawnym Spółki B, która dokonała zanieczyszczenia. Zatem brak było podstaw do przyjęcia, iż sprawcą zdarzenia powodującego zanieczyszczenie ziemi jest inny od wnioskodawcy podmiot..

Odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia złożyła Spółka Akcyjna A z siedzibą w P., wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Odwołująca zakwestionowała zasadność odrzucenia zgłoszenia z przyczyn podanych w uzasadnieniu decyzji tj. na skutek przyjęcia, że zgłaszający jest następcą prawnym (sukcesorem generalnym) B S.A. w zakresie obowiązków publicznoprawnych i dlatego ponosi odpowiedzialność za skutki zanieczyszczenia środowiska. Zdaniem strony, Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1943r. Kodeks handlowy, dotyczy następstwa prawnego w zakresie obowiązków cywilnoprawnych. Ewentualne następstwo prawne w zakresie stosunków administracyjnych regulowały natomiast przepisy materialnego prawa administracyjnego oraz art. 30 § 4 k.p.a. stanowiąc, że następstwo prawne, dotyczy wyłącznie spraw obejmujących prawa zbywalne.

Sukcesja administracyjnoprawna w procesie łączenia spółek, jako jeden z wyjątków od zasady zakazu sukcesji administracyjnej, została wprowadzona dopiero w art. 494 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037). "kierując się obawą, że brak sukcesji administracyjno-prawnej jako elementu sukcesji uniwersalnej może zniechęcić spółki do tej formy konsolidacji gospodarczej." Połączenie B S.A. z C S.A. nastąpiło z dniem 7 września 1999 r., a więc przed wejściem w życie Kodeksu spółek handlowych.

Postępowanie wszczęte na skutek zgłoszenia, dokonanego przez A S.A. w P. dotyczyło szkody w środowisku, za którą odpowiedzialność uregulowana została w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 - Prawo ochrony środowiska, a nie w kodeksie cywilnym. Tym samym szkoda w środowisku, poddana odrębnemu reżimowi odpowiedzialności, nie jest szkodą w rozumieniu prawa cywilnego. Zdaniem odwołującej, decyzja organu I instancji nie uwzględnia także istoty i celu regulacji zawartej w art. 12 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw tj. przede wszystkim stworzenia rzetelnego rejestru, wskazanego w art. 110 ustawy - Prawo ochrony środowiska. Ustawa, przyjmując w ust. 4 art. 12 termin jednego roku na wydanie decyzji przez starostę, zakłada konieczność przeprowadzenia wnikliwej analizy i oceny istniejących stanów faktycznych - zanieczyszczenia środowiska naturalnego. Podniosła, iż przedmiotowa stacja paliw funkcjonuje od 1960 roku w decyzji organu I instancji nie zostało wykazane, iż zanieczyszczenie zostało spowodowane w okresie po przejęciu stacji przez A S.A. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy zawiera natomiast międzyczasową normę prawną o charakterze gwarancyjnym, służącą ochronie praw nabytych. Z chwilą połączenia, następstwo prawne pomiędzy A S.A., a B S.A. w zakresie odpowiedzialności sprawcy za szkodę w środowisku nie wystąpiło. Odpowiedzialność za szkodę w środowisku była bowiem nieprzenoszalna - w myśl art. 86 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. każdy obowiązany jest do dbałości o stan środowiska i "ponosi odpowiedzialność za spowodowane przez siebie jego pogorszenie". Zasada ta została utrzymana przez przepis art. 12 ust. l ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Przepis ten, zobowiązywał podmioty władające zanieczyszczonymi gruntami do wskazania "innych podmiotów", które przed l października 2001r. zanieczyściły grunty, będące w ich władaniu. Nie ulega zatem, zdaniem odwołującej, wątpliwości, że celem ustawodawcy było potwierdzenie zasady "zanieczyszczający płaci" w odniesieniu do istniejących w dniu jej wejścia w życie szkód w środowisku. A S.A. nie był "władającym" gruntem stacji paliw przed dniem 7 września 1999 r.

Strona 1/13
Inne orzeczenia o symbolu:
6136 Ochrona przyrody
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze