Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Andrzej Irla (spr) Sędziowie WSA Małgorzata Brachel -Ziaja WSA Kazimierz Bandarzewski Protokolant Grażyna Grzesiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2011 r. sprawy ze skargi E.T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z dnia 2 czerwca 2010r., nr [....] w przedmiocie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości skargę oddala
Decyzją z dnia [...].03.2010 r., znak: [...], Burmistrz Miasta G. zatwierdził z urzędu projekt podziału nieruchomości położonej w G. , obręb [...], składającej się z działki ewidencyjnej nr 1 o pow. 0,0927 ha, stanowiącej własność E.T. , a zapisanej w księdze wieczystej KW Nr [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w G. Projekt ten przewidywał utworzenie działki ewidencyjnej nr: 2 o pow. 0,0033 ha przeznaczonej na drogę oraz działki nr 3 o pow. 0,0894 ha. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji podał, że podział dokonywany jest z urzędu, gdyż jest niezbędny dla realizacji celu publicznego, w tym przypadku drogi - symbol planu [...].
Po rozpoznaniu odwołania od powyższej decyzji złożonego przez E.T. , Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. , decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r., znak: [...], działając na podstawie art. 138 § 2 oraz art. 10 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. Nr 98, póz. 1071 z 2000 r. z późn. zm.) w związku z art. 93 ust. 4 i ust. 5 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. Nr 261, póz. 2603 z 2004r. z późn. zm.) uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i sprawę przekazało do ponownego rozpatrzenia organowi l instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. W razie braku planu stosuje się przepisy art. 94 tej ustawy. Jak wynika z tego przepisu przesłanką materialnoprawną dopuszczalności podziału jest jego zgodność z ustaleniami planu miejscowego. Oznacza to, że przy zatwierdzaniu i opiniowaniu projektu podziału organ musi przede wszystkim uwzględnić przeznaczenie terenu określone w planie miejscowym i z tego punktu widzenia ocenić, czy projekt realizuje to przeznaczenie, a także czy służy temu przeznaczeniu. Z przepisów art. 97 i 98 ustawy z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami wynika, iż w zasadzie o tym, w jaki sposób będzie podzielona nieruchomość, decyduje jej właściciel. Jeżeli projektowany podział nieruchomości jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nikt poza właścicielem nieruchomości nie może decydować o sposobie przebiegu granic działek na jego nieruchomości. Uprawnienia właściciela w tym zakresie mogą być ograniczone tylko w przypadkach, w których z mocy wyraźnego przepisu podział nieruchomości może być dokonany z urzędu lub na wniosek osoby, która nie jest właścicielem nieruchomości. Stosownie do treści art. 93 ust. 4 i 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami zgodność proponowanego podziału nieruchomości z ustaleniami planu miejscowego, z wyjątkiem podziałów, o których mowa w art. 95, opiniuje wójt, burmistrz albo prezydent miasta. W przypadku podziału nieruchomości położonej na obszarze, dla którego brak jest planu miejscowego, opinia dotyczy spełnienia warunków, o których mowa w art. 94 ust. 1 tej ustawy. Opinię, o której mowa w ust. 4, wyraża się w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie. W aktach sprawy brak jest postanowienia opiniującego podział. Żaden przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami nie zwalnia organu - w przypadku dokonywania podziału z urzędu - z wydania postanowienia opiniującego wstępny projekt podziału. Opinia zatwierdzająca projekt podziału nieruchomości jest częścią postępowania podziałowego i jako taka powinna być uwzględniona w postępowaniu podziałowym. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało także, że organ właściwy do wydania opinii w sprawie podziału oraz do wydania decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości ma obowiązek ustalenia okoliczności faktycznych stanowiących przesłanki podziału. Istota rozstrzygnięcia organu sprowadza się w tej sytuacji do skonkretyzowania ustaleń planu w odniesieniu do zamierzonego podziału i sposobu zagospodarowania działek uzyskanych w rezultacie podziału oraz oceny, czy ustalenia te są zgodne z projektowanym podziałem. Intencją takiego rozwiązania jest, aby podział nieruchomości nie niweczył celów planowania przestrzennego i sposobów wykorzystania gruntów określonych w planie miejscowym. Ocena, czy granica projektowanej działki przekracza linię rozgraniczającą w planie winna być dokonana przez porównanie dokumentów sporządzonych w tej samej skali. Organ rozstrzygający sprawę ma obowiązek zarówno podania przepisów prawa, które stanowią podstawę do podjęcia rozstrzygnięcia jak również przedstawienia argumentów i ocen, którymi kierował się zajmując określone stanowisko w sprawie. Uzasadnienie rozstrzygnięcia musi zatem być spójne z treścią danej kwestii procesowej, zawartej w jego sentencji. Pozwala ono bowiem na dokonanie oceny, czy postanowienie lub decyzja nie została wydana z takim naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności czy organ nie pozostawił poza swoimi rozważaniami argumentów podnoszonych przez stronę, czy nie pominął istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy materiałów dowodowych lub też czy nie dokonał oceny tych materiałów wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego. Zgodnie z art. 11 k.p.a. organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu. Prawidłowe uzasadnienie wiąże się z realizacją zasady przekonywania, sformułowanej w art. 11 k.p.a. Wyjaśnianie stronom zasadności przesłanek, którymi kieruje się organ przy załatwieniu sprawy ma bowiem ograniczyć konieczność stosowania środków przymusu przy jej wykonaniu.