1. Organ orzekając w decyzji o niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości /art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ powinien określić termin korzystania z cudzej nieruchomości /dla zabezpieczenia interesów właściciela sąsiedniej nieruchomości/, ale może go określić od daty ostateczności tej decyzji np. przez wskazanie ilości dni ale liczonych od dnia ostateczności decyzji.
2. Na podstawie art. 47 ust. 2 Prawa budowlanego organ nie jest uprawniony do zezwolenia na wykonanie rozbiórki jakiejkolwiek części składowej sąsiedniej nieruchomości, nawet pod warunkiem przywrócenia jej do stanu poprzedniego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marii O. na decyzję Wojewody Ś. z dnia 7 grudnia 1998 r. (...) w przedmiocie zezwolenia na wejście w teren sąsiedniej nieruchomości - uchyla zaskarżoną decyzję jak i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; (...).
Decyzją z dnia 20.10.1998 r. (...) Prezydent Miasta J. działając na podstawie art. 47 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm.- obecnie t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm. - zwanej dalej Prawem Budowlanym z 1994 r./ po rozpatrzeniu wniosku Marii J. i Janusza K., orzekł o konieczności wejścia na teren nieruchomości przy ul. S. 4, stanowiącej własność Marii O. celem wykonania izolacji przeciwwilgociowej fundamentów oraz docieplenia i otynkowania ściany szczytowej budynku mieszkalnego zlokalizowanego na dz.nr 350, w granicy z posesją sąsiednią dz.nr 349 a ponadto, zezwolił na korzystnie z wyżej opisanej nieruchomości w okresie od 9.11.1998 r. do 27.11.1998 r., przy zachowaniu następujących warunków:
1/ korzystanie z działki sąsiedniej będzie polegać na wykonaniu izolacji przeciwwilgociowej od poziomu posadowienia: -0,7 m do wysokości 0,45 m nad poziomem terenu, a następnie ocieplenia i otynkowania muru części nadziemnej budynku oraz na ustawieniu słupów rusztowania do tych prac wzdłuż budynku w pasie szerokości ok. 2 m "w miarę możliwości",
2/ rozebraniu odcinka 0,5 m muru ogrodzeniowego przylegającego do ściany szczytowej i jego przywrócenia do stanu pierwotnego po zakończeniu robót,
3/ inwestorzy "po upływie ustalonego decyzją okresu korzystania z sąsiedniej nieruchomości, jak też za spowodowanie ewentualnych szkód powstałych przy wykonywaniu robót, zobowiązani są doprowadzić do stanu poprzedniego oraz wypłacić wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości.
W uzasadnieniu podniesiono, że inwestorzy zwracali się do właścicielki sąsiedniej nieruchomości o zezwolenie na korzystanie z jej nieruchomości ale nie uzyskali stosownej zgody.
Odwołanie Marii O. nie zostało uwzględnione i Wojewoda K. decyzją z dnia 7.12.1998 r. (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzje. W uzasadnieniu podniesiono, że zaskarżona decyzja jest zgodna z treścią art. 47 ust. 2 Prawa Budowlanego z 1994 r., a obawy skarżącej, że nastąpi zawężenie przejazdu o 5-8 cm, są nieuzasadnione bowiem takie zawężenie dla przejazdu o szerokości 3 m., nie ma istotnego znaczenia.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję złożyła Maria O. i wnosząc o jej "unieważnienie" zarzuciła, że żaden z jej argumentów zawartych w odwołaniu nie został wzięty pod uwagę a sprawa została rozstrzygnięta stronniczo, co ma potwierdzać fakt, że pomimo nieprawomocnej decyzji wykonana została ona już w znacznej części m.in. przez zburzenie części muru granicznego będącego własnością skarżącej. W decyzji określono, termin zezwolenia na wejście na jej nieruchomość w okresie od 9.11.1998 r. do 27.11.1998 r., gdy tymczasem dzień 9.11.1998 r., był ostatnim dniem do wniesienia odwołania. Dalej podniosła, że na etapie wydawania pozwolenia na budowę i modernizację budynku naruszono warunki wynikające z rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 4 kwietnia 1996 r., zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Twierdzenie zaskarżonej decyzji, że szerokość przejazdu wynosi 3 m, jest niezgodne z rzeczywistością bowiem wynosi ona 2,65 - 2,90. W odpowiedzi na skargę Wojewoda Ś. wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu.