Cofnięcie odwołania nie może być uwzględnione, jeżeli prowadziłoby do utrzymania w mocy decyzji naruszającej prawo lub interes społeczny. Umorzenie natomiast postępowania administracyjnego w następstwie cofnięcia żądania przez stronę /wystąpienia o umorzenie przez stronę/ i braku sprzeciwu innych stron jest dopuszczalne, gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym /art. 105 par. 2 Kpa/. Inne zatem są przesłanki oceny skuteczności cofnięcia żądania strony wszczynającego postępowanie /art. 105 par. 2 Kpa/ od przesłanek oceny skuteczności cofnięcia przez stronę odwołania od decyzji organu I instancji /art. 137 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Małgorzaty C. na decyzję Wojewody K. z dnia 24 lutego 1998 r., (...) w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję, (...)
Decyzją Prezydenta Miasta K. z dnia 7.11.1997 r. (...), wydaną na podstawie art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ oraz art. 104 Kpa, po rozpatrzeniu wniosku Spółdzielni Mieszkaniowej "DdM" w K. zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z infrastrukturą techniczną, na terenie położonym w K. w rejonie ulic św. J. i C. na działce nr 222/17 z obrębu 9 Z. W uzasadnieniu tej decyzji podkreślono między innymi, że dla obliczeń urbanistycznego wskaźnika intensywności zabudowy przyjęto zbilansowaną powierzchnię terenu według projektu zagospodarowania działki, zatwierdzonego decyzją (...) z 23.12.1996 r. z wyłączeniem działki nr 222/23. Tym samym teren ten, w tym działka nr 222/25 i część działki nr 222/12 położonej w granicy opracowania nie może zostać dodatkowo zabudowana, jeżeli przekroczony zostałby przyjęty wskaźnik 0,4 liczony dla całości inwestycji.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Małgorzata C., właścicielka działki nr 222/12. Odwołanie to zostało następnie cofnięte pismem z dnia 12.12.1997 r. W piśmie tym Małgorzata C. podała, że zawarła ugodę z inwestorem. Wniosła jednak o interpretację zapisu decyzji dotyczącego obliczenia wskaźnika intensywności zabudowy. W przypadku braku możliwości zabudowy działki odwołującej się w związku z przyjętym wskaźnikiem intensywności zabudowy, odwołanie z 4.12.1997 r. winno zostać rozpatrzone.
Następnie Małgorzata C. w piśmie z dnia 30.01.1998 r. oświadczyła, że cofa swe odwołanie, gdyż wszystkie sporne kwestie zostały polubownie załatwione.
W następstwie tego, decyzją Wojewody K. z dnia 24.02.1998 r. (...), wydaną na podstawie art. 105 Kpa umorzone zostało postępowanie odwoławcze wszczęte przez Małgorzatę C. w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynków wielorodzinnych w rejonie ulic św. J. i C. w K. W uzasadnieniu tej decyzji podkreślono, że postępowanie odwoławcze stało się bezprzedmiotowe wobec wycofania przez stronę pismem z dnia 30.01.1998 r. wcześniej złożonego odwołania.
Powyższa decyzja Wojewody K. z dnia 24.02.1998 r. zaskarżona została do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą wniesioną przez Małgorzatę C. Skarżąca zarzuciła, że pismo z dnia 30.01.1998 r. zawierające oświadczenie o cofnięciu skargi zostało przez inwestora wymuszone obietnicą wykonania zawartej ugody. Inwestor jednak ugody tej nie realizuje i nie ma zamiaru wykonać jej w przyszłości.
W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie. Podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko podkreślając, że umorzenie postępowania odwoławczego było uzasadnione skutecznym i prawnie możliwym wycofaniem odwołania od decyzji organu I instancji.
Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona. Zaskarżona decyzja, umarzająca postępowanie odwoławcze oparta została na podstawie art. 105 Kpa, który reguluje umorzenie w ogóle postępowania administracyjnego. Umorzenie zaś postępowania odwoławczego przewidziane jest przepisem art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa. Jeżeli przy tym umorzenie postępowania odwoławczego miałoby być następstwem cofnięcia odwołania, dopuszczalność tej czynności tj. cofnięcia odwołania winna być oceniona poprzez kryteria wymienione w przepisie art. 137 Kpa, regulującym cofnięcie odwołania. Cofnięcie odwołania nie może być uwzględnione, jeżeli prowadziłoby do utrzymania w mocy decyzji naruszającej prawo lub interes społeczny. Umorzenie natomiast w ogóle postępowania administracyjnego w następstwie cofnięcia swego żądania przez stronę /wystąpienia o umorzenie przez stronę/ i braku sprzeciwu innych stron jest dopuszczalne, gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym /art. 105 par. 2 Kpa/. Inne zatem są przesłanki oceny skuteczności cofnięcia żądania strony wszczynającego postępowanie /art. 105 par. 2 Kpa/ od przesłanek oceny skuteczności cofnięcia przez stronę odwołania od decyzji organu I instancji /art. 137 Kpa/.
W rozpatrywanym przypadku organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji umarzając postępowanie odwoławcze nie poddał kontroli skuteczności i dopuszczalności cofnięcia odwołania z punktu widzenia przesłanek dotyczących tej czynności, wymienionych w powoływanym przepisie art. 137 Kpa.
W szczególności nie wyjaśnił i nie stwierdził, czy cofnięcie odwołania nie doprowadzi do utrzymania w mocy decyzji naruszającej prawo lub interes społeczny.
Wadliwość ta powoduje, że zaskarżona skargą decyzja nie może zostać uznana za zgodną z prawem. Podlega w związku z tym uchyleniu na podstawie przepisu art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w związku z art. 137 Kpa i art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa.
Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania nastąpiło w oparciu o przepis art. 55 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.