Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Beata Łomnicka WSA Iwona Niżnik-Dobosz Protokolant: specjalista Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2016 r. sprawy ze skargi B. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 31 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.
Prezydent Miasta K. decyzją z dnia 27 czerwca 2013 r. nr [...] orzekł o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową, parkingiem podziemnym i naziemnymi miejscami postojowymi na działce nr [...] obr. [...] , infrastrukturą techniczną na dz. nr [...] ,[...] ,[...] obr. [...] oraz budowy zjazdu na dz. nr [...] ,[...] ,[...] obr. [...] przy ul. [...] w K
Pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. R.P. wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. o stwierdzenie nieważności wyżej opisanej decyzji wskazując, że została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Wskazał, że w ten właśnie sposób została oceniona w rozstrzygnięciu SKO w K. inna decyzja ustalająca warunki zabudowy obejmująca ten sam teren. W tym bowiem przypadku również przez cały czas trwania postępowania kierowano korespondencję do zmarłego w dniu 2 czerwca 2011 r. H.F. jako jednej ze stron postępowania.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia 13 października 2014 r. nr [...] działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i § 2, art. 158 § 1 K.p.a. stwierdziło nieważność decyzji Prezydenta Miasta K. nr [...] z dnia 27 czerwca 2013 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istota jest ustalenie czy dana decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 K.p.a. Analiza materiału dowodowego w sprawie zdaniem organu, prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 156 § 1 pkt 1, 3-6 K.p.a. Zaszła natomiast potrzeba oceny tej decyzji w aspekcie istnienia wady określonej w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., tj. rażącego naruszenia prawa przez przedmiotową decyzję Prezydenta Miasta K Z literalnego brzmienia ostatnio wymienionego przepisu wynika, że nie każde naruszenie prawa skutkuje stwierdzeniem nieważności decyzji, lecz tylko takie, które ma charakter rażący tj. musi być na tyle istotne, aby można było walor takiego naruszenia przyznać. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem i poglądami prezentowanymi w doktrynie rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa, przy tym obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa jest wyraźne wykazanie, jaki konkretny przepis został naruszony i dlaczego naruszenie to organ ocenił jako rażące. Rażące naruszenie prawa rozumiane jako naruszenie normy prawnej następuje wtedy, gdy istnieje przepis prawny dający podstawę do wydania decyzji administracyjnej, a rozstrzygnięcie zawarte w decyzji, dotyczące praw lub obowiązków stron postępowania, zostało ukształtowane sprzecznie z przesłankami wprost określonymi w tym przepisie prawnym. Po analizie materiału zebranego w sprawie organ stwierdził, że w aspekcie przesłanki wyrażonej w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. zaistniały podstawy do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa przez organ, który wydał obecnie badaną decyzję. Kolegium ustaliło bowiem, że jedna ze stron postępowania przeprowadzonego przez Prezydenta Miasta K. a to H.F. zmarł w dniu 02.03.2011 r., czego jednoznacznie dowodzi odpis skrócony aktu zgonu z dnia 19.09.2014 r. Tymczasem badana decyzja nr [...] Prezydenta Miasta K. opatrzona jest datą 27.06.2013 r. Niewątpliwie zatem decyzja ta skierowana została do osoby nieżyjącej. Jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, skierowanie decyzji do osoby zmarłej stanowi rażące naruszenie prawa. Ocena ta jest konsekwencją tego, że koniecznym elementem każdego postępowania administracyjnego są jego podmioty, tj. organ, przed którym toczy się postępowanie oraz strona, o której prawach organ administracyjny orzeka w danym postępowaniu. Osoba fizyczna może być stroną postępowania, jeżeli ma zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków, a zatem jeżeli ma zdolność prawną. Zdolność prawną należy zaś oceniać według przepisów prawa cywilnego (art. 30 § 1 K.p.a.). Zgodnie z art. 8 Kodeksu cywilnego zdolność prawna osoby fizycznej powstaje z chwilą narodzin, a kończy się z chwilą śmierci. Z powyższego wynika zatem, że status strony przysługujący osobie fizycznej wygasa z chwilą jej śmierci. Należy mieć przy tym na uwadze, że nie jest przesłanką uznania omawianej wady za rażące naruszenie prawa kwestia, czy organ administracji, który wydał wadliwą decyzję, wiedział i mógł wiedzieć o okoliczności wpływającej na wadliwość rozstrzygnięcia. Nieważność decyzji jest okolicznością obiektywną, niezależną od stanu wiedzy organu administracyjnego. Skierowanie decyzji do zmarłej strony, tj. osoby, która w danym momencie nie miała już przymiotu strony, jest wadliwością decyzji, która nie podlega konwalidacji. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w judykaturze (wyrok NSA z dnia 27.10.2011 r., sygn. akt IOSK 1876/10, Lex nr 1069629, wyrok NSA z dnia 22.01.2014 r., sygn. akt: I OSK 708/12, Lex nr 1452172). Wobec powyższego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. stwierdziło, że decyzja z dnia 27.06.2013 r. dotknięta jest kwalifikowaną wadą opisaną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., czyli wadą skutkującą stwierdzeniem jej nieważności, bowiem wydana została z rażącym naruszeniem prawa.