Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Darmoń (spr.) Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Mariusz Kotulski Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2016 r. sprawy ze skarg J. W., A. S., H. S. i K. N. na uchwałę nr XVIII/243/16 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 15 stycznia 2016 r. w sprawie wprowadzenia na obszarze Gminy Miejskiej Kraków ograniczeń w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw skargi oddala. Sygn. akt II SA/Kr 521/16 POSTANOWIENIE Dnia 27 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Darmoń (spr.) Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Mariusz Kotulski Protokolant: st. sekr. sąd. D. S. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2016 r. sprawy ze skarg J. W., A. S., H. S., T. K. i K. N. na uchwałę nr XVIII/243/16 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 15 stycznia 2016 r. w sprawie wprowadzenia na obszarze Gminy Miejskiej Kraków ograniczeń w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw postanawia: odrzucić skargę T. K.
Skarżący J. W. , A. S. , H. S. , T. K. i K. N. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargi na Uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 15 stycznia 2016 r Nr XVIII/243/16 w sprawie wprowadzenia na obszarze Gminy Miejskiej Kraków ograniczeń w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie spalin.
Skargi te zostały wniesione odrębnie, ale na zasadzie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U z 2012 r., poz. 270 ze zm.) połączono je do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, bowiem dotyczą tej samej uchwały.
Skarga T. K. została odrębnym postanowieniem z dnia 27 września 2016 r odrzucona na zasadzie art. 58 § 1 pkt 2 w związku z art. 53 § 2 p.p.s.a.
J. W. i A. S. zaskarżyli uchwałę nr XVIII/243/16 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 15 stycznia 2016 roku w sprawie wprowadzenia na obszarze Gminy Miejskiej Kraków ograniczeń w zakresie eksploatacji instalacji, w których następuje spalanie paliw - w zakresie § 2 i § 4 tego aktu z żądaniem zmiany jego przepisów.
Skarga została poprzedzona pismem z dnia 15 lutego 2016r w sprawie wezwania do usunięcia niezgodności prawnych przedmiotowej uchwały. Organ udzielił odpowiedzi na wezwanie pismem z dnia 7 marca 2016 r.
Skarżący zarzucili że paliwo niskoemisyjne jakim jest ekogroszek posiada polskie normy - PN - 82/G - 9700-1, PN - 82/G -9700-2, PN - 82/G - 9700-3 i jest wytwarzane z wysokokalorycznego węgla o niskiej zawartości siarki do 1 %, małej zawartości wody i substancji niepalnych do 12 % oraz niskiej spiekalności. Dzięki temu podczas spalania wytwarzane ilości siarki są niższe niż w przypadku innych węgli, a po jego spaleniu pozostaje mało popiołu. Rozmiary ziaren w zakresie 5-25 mm pozwalają na stosowanie ekogroszku w automatycznych dozownikach węgla. Spalanie ekogroszku w zasilanych automatycznie palnikach retortowych, w porównaniu do spalania w kotłach rusztowych zasilanych ręcznie, powoduje obniżenie zawartości tlenku węgla , węglowodorów aromatycznych, dioksan i pyłów w spalinach. Certyfikację ekogroszku pod kątem zgodności z kryteriami niskoemisyjnymi prowadzi Instytut Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu. Przy czym z definicji niskiej emisji wynika, że jest to emisja produktów spalania paliw stałych, ciekłych i gazowych do atmosfery ze źródeł emisji znajdujących się na wysokości nie większej niż 40 m. Natomiast do produktów spalania wpływających na występowanie niskiej emisji zalicza się gazy : tlenek i dwutlenek węgla, dwutlenek siarki, tlenki azotu , wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne takie jak benzopiren, dioksyny, a także metale ciężkie takie jak ołów, rtęć , kadm oraz pyły zawieszone PM10 ,PM 2,5.
Zdaniem skarżących twierdzenie organu, że nazwa ekogroszek nie świadczy o tym że jest to produkt ekologiczny, ponieważ nie ma prawnego obowiązku spełnienia jakichkolwiek norm emisyjnych mija się z prawdą i nie jest niczym usprawiedliwione. Jeśli w § 4 pkt 2 zaskarżonej uchwały lokalny prawodawca w sprawie lekkiego oleju opałowego odwołuje się wprost do art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (t.j. Dz. U. z 2014 r. póz. 1728 z późn. zm.),to zgodnie z pkt. 4 a i b tego przepisu ustawodawca odwołał się do paliw stałych. Przy czym w art. 3a ust.1 ustawy normodawca podkreślił - paliwa stałe wprowadzane do obrotu powinny spełniać wymagania jakościowe określone dla tego rodzaju paliwa ze względu na ochronę środowiska , wpływ na zdrowie ludzi oraz zostało wydane upoważnienie w drodze rozporządzenia w sprawie wymagań jakościowych dla paliw stałych, ze szczególnym uwzględnieniem ograniczenia emisji gazów cieplarnianych ( ust.2 ). Podobnie w art. 5 ust. 2 ustawy zostało wydane szczegółowe upoważnienie w drodze rozporządzenia w sprawie wymagań jakościowych dla lekkiego oleju opałowego. Jeśli lokalny uchwałodawca odwołuje się do definicji oleju opałowego to w § 4 pkt. 2 uchwały - to samo powinien uczynić w przypadku biogazu rolniczego lub innego rodzaju gazu palnego, bowiem te paliwa zostały dopuszczone.