Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: NSA Joanna Tuszyńska WSA Aldona Gąsecka-Duda (spr.) Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2014 r. na rozprawie sprawy ze skarg E. L. i K. N. na uchwałę Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 25 listopada 2013 r. nr XLIV/703/13 w sprawie określenia rodzajów paliw dopuszczonych do stosowania na obszarze Gminy Miejskiej Kraków I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Sejmiku Województwa Małopolskiego na rzecz skarżącej K. N. kwotę 557 zł (pięćset pięćdziesiąt siedem złotych), a na rzecz skarżącej E. L. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z 6 marca 2014 r., złożonym za pośrednictwem organu, E. L. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę nr XLIV/703/13 Sejmiku Województwa Małopolskiego z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie określenia rodzajów paliw dopuszczonych do stosowania na obszarze Gminy Miejskiej Kraków, domagając się stwierdzenia nieważności tej uchwały w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania prawem przepisanych.
Skarżąca zarzucała, że powyższa uchwała została wydana z naruszeniem:
- art. 2 Konstytucji RP, tj. zasady państwa prawnego opartego na idei sprawiedliwości, w tym również sprawiedliwości społecznej i idei równości wszystkich obywateli, zasady dostatecznej określoności oraz reguły tzw. "przyzwoitej legislacji";
- art. 32 ust. 1 Konstytucji RP poprzez faworyzowanie bez uzasadnionej przyczyny i w oderwaniu od zasad sprawiedliwości podmiotów znajdujących się w lepszej sytuacji faktycznej,
- § 145 ust. 2 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" poprzez niejednoznaczne i nieprecyzyjne ustalenie w § 1 i 3 uchwały okoliczności nią objętych;
- § 146 ust. 1 pkt 2 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" poprzez niesformułowanie definicji określeń "stosowanie w celu ogrzewania lokali lub budynków i przygotowywania ciepłej wody użytkowej" oraz "sposobu ogrzewania i przygotowywania ciepłej wody użytkowej", chociaż określenia te są nieostre, a pożądane jest ograniczenie ich nieostrości;
- niewykonanie nakazu wynikającego z art. 96 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. -Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 2008 nr 25, poz. 150 ze zm.) poprzez niesprecyzowanie sposobu kontroli związanej z dopuszczeniem stosowania określonych rodzajów paliw.
W uzasadnieniu skargi E. L. sygnalizowała fakt wyczerpania trybu przedsądowego podając, że w dniu 13 stycznia 2014 r. wezwała Sejmik Województwa Małopolskiego do usunięcia naruszenia prawa, dokonanego uchwałą nr XLIV/703/13 z dnia 25 listopada 2013 r. W dniu 20 lutego 2014 r. otrzymała odpowiedź na to wezwanie, datowaną na 17 lutego 2014 r., będącą stanowiskiem zarówno Sejmiku Województwa Małopolskiego, jak i Marszałka Województwa Małopolskiego, z której wynika, że uznano zarzuty skarżącej za bezzasadne i niezasługujące na uwzględnienie.
Źródeł interesu prawnego w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały E. L. upatrywała w materialnym prawie cywilnym i administracyjnym. W tym zakresie wyjaśniała, że jest najemcą mieszkania w K.. Jako najemca ma prawo używać rzeczy najętej w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy oraz zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. Mieszkanie jest wyposażone w [...] piece węglowe, będące jedynymi urządzeniami grzewczymi w mieszkaniu. Zgodnie z § 132 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie korzystanie z tych pieców jest prawnie dozwolone, zaś dotychczas skarżąca miała prawo używania węgla i drewna do ogrzewania lokalu. Przyjęta uchwała narusza jej interes prawny, polegający na prawie do używania tańszych paliw stałych, a zatem pozbawia ją prawa do niskich kosztów ogrzewania mieszkania.