Sprawa ze skargi na uchwałę Zarządu Miejskiego w Sułkowicach w przedmiocie ustalenia opłat stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Brachel-Ziaja (spr.) Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Jacek Bursa Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Myślenicach na uchwałę Zarządu Miejskiego w Sułkowicach z dnia 19 kwietnia 2001 r. nr XXXIV/219/2001 w przedmiocie ustalenia opłat stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie strona 1/3

Prokurator Rejonowy w Myślenicach wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Zarządu Miejskiego w Sułkowicach z dnia 16 maja 2001 r. nr 16/9/2001 w przedmiocie ustalenia opłat za możliwość przyłączenia do sieci kanalizacyjnej. Domagając się stwierdzenia nieważności wskazanej wyżej uchwały zarzucił jej naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 30 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9 poz. 43 z późn. zm.) poprzez uznanie, że przepisy te stanowią podstawę prawną do upoważnienia Zarządu Miejskiego przez Radę Miejską do nałożenia w drodze uchwały obowiązku ponoszenia opłat za podłączenie nieruchomości do urządzeń wodociągowych, kanalizacji sanitarnej i kanalizacji ogólnospławnej. Ponadto zarzucił naruszenie art. 30 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez uznanie, że przepis ten stanowi podstawę prawną do nałożenia w drodze uchwały Zarządu Miejskiego obowiązku ponoszenia opłat za podłączenie nieruchomości do urządzeń wodociągowych, kanalizacji sanitarnej i kanalizacji ogólnospławnej.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, bowiem posiada cechy ogólności, generalności i abstrakcyjności. Podkreślono także, iż żaden przepis w polskim systemie prawnym nie daje gminie uprawnień do ogólnego wprowadzania opłat w drodze regulacji prawnych powszechnie obowiązujących. W szczególności podstawy takiej nie stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym - w sposób ogólny określający zadania publiczne, których wykonanie powierzono samorządowi gminnemu, ani też art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej. Opłaty objęte uchwałą miały cechy jednostronnie narzucanej mieszkańcom daniny publicznej, podczas gdy żaden przepis nie daje podstaw do ustalania takich opłat.

W skardze podkreślono również, że stwierdzeniu przez sąd administracyjny nieważności przedmiotowej uchwały nie stoi na przeszkodzie fakt, iż została ona uchylona. Od momentu jej wejścia w życie do dnia uchylenia wywołała ona skutki prawne - na jej podstawie pobierano opłaty, co ma istotne znaczenie dla kwestii wynagrodzenia szkody, jaka została wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej oraz zamykania komukolwiek drogi do dochodzenia naruszonych praw.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Gminy Sułkowice wniósł o umorzenie postępowania sądowego wskazując, że uchwała Nr XXXIV/219/2011 Rady Miejskiej w Sułkowicach z dnia 19 kwietnia 2001 r. w sprawie upoważnienia Zarządu Miejskiego w Sułkowicach do ustalania opłat została uchylona uchwałą Nr XXXIII/214/05 Rady Miejskiej w Sułkowicach z dnia 29 grudnia 2005 r. w sprawie przyjęcia "Regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie Gminy Sułkowice". Skutkowało to utratą mocy obowiązującej przez uchwałę Nr 16/9/2001 Zarządu Miejskiego w Sułkowicach z dnia 16 maja 2001 r. Zgodnie z postanowieniem z dnia 21 lipca 1992 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt SA/Wr 367/92 (ONSA 1993/3/83) Naczelny Sąd Administracyjny nie może orzekać o nieważności bądź o niezgodności z prawem uchwały organu gminy, jeżeli uchwała ta została uchylona lub utraciła moc prawną przed wydaniem orzeczenia przez ten Sąd. Za umorzeniem postępowania sądowego w takiej sytuacji opowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 marca 1992 r., sygn. akt SA/Wr 96/92 (OSP 1993/7/149).

Strona 1/3