Sprawa ze skargi na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. w przedmiocie nakazania przywrócenia użytkowania obiektu zgodnie z przeznaczeniem:~
Tezy

Konstrukcja normy prawnej, zawartej w art. 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, a w szczególności użyty w niej zwrot: "właściwy organ wydaje decyzję nakazującą" wskazuje, iż decyzje podejmowane na jego podstawie mają charakter związany.

Oznacza to, że jeżeli wystąpi choćby jedna z przesłanek, określonych w treści art. 66 pkt 1-3, to organ nadzoru budowlanego jest nie tylko uprawniony, lecz nadto obligowany do wydania decyzji nakazującej usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości. Ustawodawca nie przewidział, w zakresie stosowania tej normy, żadnych reguł /np. zasad współżycia społecznego/ pozwalających na odstąpienie organu od wydania decyzji, gdy zostanie stwierdzone, że obiekt jest użytkowany niezgodnie z przeznaczeniem.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rafała P. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 6 stycznia 1999 r., (...) w przedmiocie nakazania przywrócenia użytkowania obiektu zgodnie z przeznaczeniem:

I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji, w części określającej termin do przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania,

II. w pozostałym zakresie skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 listopada 1998 r. (...) Kierownik Urzędu Rejonowego w K., działając na podstawie art. 66 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 - zwanej dalej Prawem budowlanym z 1994 r./, nakazał Jadwidze i Bonifacemu W. aby w terminie do dnia 31 grudnia 1998 r. przywrócili poprzedni sposób użytkowania pomieszczenia usytuowanego na działce położonej w Z. 42, "poprzez zmianę funkcji pomieszczenia z obecnie funkcjonującego warsztatu samochodowego na funkcję poprzednią tj. pomieszczenia garażu na przetrzymywanie samochodu ".

Odwołanie Jadwigi i Bonifacego W. oraz Rafała P., nie zostało uwzględnione i Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K., decyzją z dnia 6 stycznia 1999 r. (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzje. W uzasadnieniu podniesiono, że Jadwiga i Bonifacy W. w 1996 r. dokonali zmiany sposobu użytkowania przedmiotowego obiektu bez pozwolenia z garażu na warsztat samochodowy. W takiej sytuacji, decyzja organu I instancji jest prawidłowa bowiem w sprawie mamy do czynienia z samowolną zmianą sposobu użytkowania obiektu budowlanego a zgodnie z art. 71 ust. 1 i 3 Prawa budowlanego z 1994 r. taka zmiana wymaga pozwolenia właściwego organu.

Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję złożył Rafał P. i wniósł o jej uchylenie przyznając, że w momencie uzyskania zgody Urzędu Gminy na prowadzenie działalności gospodarczej, pomieszczenie szopo-garażu było wykorzystywane jako warsztat, który jest dodatkowym źródłem utrzymania jego rodziny. Uzyskane pozwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej traktował jako zgodę Urzędu na prowadzenie działalności w przedmiotowym pomieszczeniu.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 51 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Sąd nie jest związany granicami skargi i dlatego też może stwierdzić, że część decyzji - zakreślająca termin do przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania, została wydana bez podstawy prawnej. Powołany w decyzji art. 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89. poz. 414 ze zm./, uprawniający organ do nakazania decyzją usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości kontrolowanego obiektu budowlanego, nie pozwala na określenie terminu, w którym nakazane prace podlegałyby wykonaniu, jako elementu orzeczenia. Nie można tego uznać za przeoczenie ustawodawcy, gdyż na przykład już w następnym artykule /art. 67 ust. 1/ wprowadził on możliwość ustalania terminu w decyzji. W normalnych warunkach /to jest bez rygoru natychmiastowej wykonalności/ decyzja podlega wykonaniu przez adresata z chwilą, gdy stanie się ostateczna.

W pozostałym zakresie skargę należy uznać za bezzasadną. Tak jak to trafnie podnosi uzasadnienie zaskarżonej decyzji, zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, wymaga pozwolenia właściwego organu. Art. 71 ust. 3 Prawa Budowlanego z 1994 r. nakazuje wprawdzie, w razie zmiany sposobu użytkowania bez pozwolenia, odpowiednie stosowanie w takim przypadku art. 50 i art. 51 tego prawa. Jednakże postanowienie przewidziane w art. 50 może być wydane jedynie w przypadku prowadzenia robót, zmierzających do zmiany sposobu użytkowania obiektu, w sytuacji gdy takie roboty zostały zakończone, organ jest zobowiązany do wydania decyzji na podstawie art. 66 pkt 3 Prawa budowlanego z 1994 r. /zob. Ludwik Bar, E. R. - Kodeks Budowlany - Komentarz - Wyd. Prawnicze - Warszawa 1999 - str. 161/.

Konstrukcja normy prawnej, zawartej w art. 66 Prawa budowlanego, a w szczególności użyty w niej zwrot: "(...) właściwy organ wydaje decyzję nakazującą (...)" wskazuje, iż decyzje podejmowane na jego podstawie mają charakter związany. Oznacza to, że jeżeli wystąpi choćby jedna z przesłanek, określonych w treści art. 66 pkt 1-3, to organ nadzoru budowlanego jest nie tylko uprawniony, lecz nadto obligowany do wydania decyzji nakazującej usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości. Ustawodawca nie przewidział, w zakresie stosowania tej normy, żadnych reguł /np. zasad współżycia społecznego/ pozwalających na odstąpienie organu od wydania decyzji, gdy zostanie stwierdzone, że obiekt jest użytkowany niezgodnie z przeznaczeniem.

W świetle powyższego należało uznać, że decyzje organów I i II instancji są dotknięte wadą wymienioną w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w częściach określających termin wykonania decyzji, co spowodowało, że Sąd na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym stwierdził ich nieważność we wskazanym zakresie, oddalając skargę w pozostałym zakresie. na podstawie art. 27 ust. 1 powołanej ustawy.

Strona 1/1