W ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organów przyjmujące, iż stacja bazowa telefonii komórkowej składająca się z masztów antenowych oraz urządzeń telekomunikacyjnych, systemu antenowego i dróg kablowych jest budowlą, stanowi bowiem całość techniczno - użytkową, przez którą - jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 2049/09, należy rozumieć połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z wymogami techniki nadawały się do określonego użytku. Trafnie podniósł zatem organ odwoławczy argument, wskazujący na powiązanie funkcjonalne przedmiotowej stacji bazowej z siecią telekomunikacyjną. Skoro nie ma wątpliwości, że na budowę sieci telekomunikacyjnej inwestor winien uzyskać pozwolenie na budowę, to na rozbudowę takiej sieci, która polega na instalacji dodatkowych anten sektorowych i dzięki temu poszerzaniu obszaru działalności takiej sieci - prace takie stanowią rozbudowę sieci i jako takie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę. Za linią orzeczniczą zajętą w tej sprawie przemawia także bogate orzecznictwo sądowe. Jako przykłady można podać stanowiska sądów administracyjnych zawarte w: wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 13 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 1510/11, opub. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (dalej w skrócie CBOSA); wyrok Naczelnego Sądu administracyjnego z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 498/12, opub. w CBOSA; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23 września 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 957/11, opub. w CBOSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt II OSK 685/12, opub. w CBOSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 630/10, opub. w Lex nr 992611; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 778/10, opub. w Lex nr 760147; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt II SA/Bd 718/10, opub. w Lex nr 752154; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2010 r., sygn. akt II SA/Łd 865/09, opub. w Lex nr 600230; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Ke 556/09, opub. w Lex nr 589137.
Wbrew podniesionemu zarzutowi odnoszącemu się zaś do art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy Prawo budowlane, zakres przedmiotowy tego przepisu strona skarżąca odczytuje nieprawidłowo. Przepis art. 29 ust. 2 pkt 15, wyłączający obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, ma zastosowanie jedynie do tego rodzaju robót budowlanych, które polegają na instalowaniu, a więc prostym montowaniu (zakładaniu, umieszczaniu) określonych urządzeń (np. radiokomunikacyjnych) na istniejących legalnie obiektach budowlanych. Zakresem przedmiotowym powyższego przepisu nie są zatem objęte złożone roboty budowlane obejmujące nie tylko instalowanie nowych urządzeń, lecz także deinstalowanie już istniejących urządzeń, zmiany w zakresie parametrów technicznych lub użytkowych zamontowanych już urządzeń lub montaż nowych urządzeń we wnętrzu już zainstalowanego urządzenia. Tego rodzaju kumulacja prac budowlanych wykracza poza warunki zwolnienia wynikającego z art. 29 ust. 2 pkt 15 (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2019r. sygn. II OSK 789/17, LEX nr 2645065). Jak zasadnie wskazał skarżony organ przepisy art. 29 ust. 2 pkt 15 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3b Prawa budowlanego mogą mieć jedynie zastosowanie w przypadku instalowania pojedynczych urządzeń, konstrukcji wsporczych, anten i instalacji radiokomunikacyjnych na obiektach budowlanych, nie mogą natomiast stanowić podstawy prawnej do budowy (a także odpowiednio przebudowy, czy rozbudowy) takiego zamierzenia budowlanego, jakim jest stacja bazowa telefonii komórkowej. Stacja bazowa telefonii komórkowej powoduje emisję fal elektromagnetycznych, które z zasady rozprzestrzeniają się poza obszarem, do którego inwestor posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W związku z tym budowa (przebudowa, rozbudowa) stacji bazowej telefonii komórkowej wymaga pozwolenia na budowę, gdyż zwykle prowadzi lub może prowadzić do zwiększenia obszaru oddziaływania, niż teren do którego inwestor ma prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Istotne jest również rozważanie ewentualnych przypadków związanych z zakresem ingerencji środowiskowej takiej inwestycji. Przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego, jak wskazano wyżej, może wyłącznie dotyczyć poszczególnych elementów stacji bazowej telefonii komórkowej, ale nie budowy (przebudowy, rozbudowy) stacji bazowej telefonii komórkowej jako całego zamierzenia budowlanego. W tym kontekście niezasadne są także zarzuty naruszenia art. 3 pkt 6 i pkt 9 ustawy Prawo budowlane, a także art. 6, art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a. w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego i kwalifikacji spornego przedsięwzięcia.
Skoro zaś sporna rozbudowa została zrealizowana bez pozwolenia na budowę, to trafnie zastosowano do niej procedurę z art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, który nakazuje przedłożyć stosowne dokumenty w ramach procedury legalizacyjnej, co w szczególności zostało prawidłowo orzeczone tj. co do zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane, projekt budowlany, inwentaryzację stanu obiektu oraz orzeczenie osoby uprawnionej o prawidłowości wykonania już zrealizowanego obiektu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd, w oparciu o art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.