Wbrew podniesionemu zarzutowi odnoszącemu się zaś do art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy Prawo budowlane, zakres przedmiotowy tego przepisu strona skarżąca odczytuje nieprawidłowo. Przepis art. 29 ust. 2 pkt 15, wyłączający obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, ma zastosowanie jedynie do tego rodzaju robót budowlanych, które polegają na instalowaniu, a więc prostym montowaniu (zakładaniu, umieszczaniu) określonych urządzeń (np. radiokomunikacyjnych) na istniejących legalnie obiektach budowlanych. Zakresem przedmiotowym powyższego przepisu nie są zatem objęte złożone roboty budowlane obejmujące nie tylko instalowanie nowych urządzeń, lecz także deinstalowanie już istniejących urządzeń, zmiany w zakresie parametrów technicznych lub użytkowych zamontowanych już urządzeń lub montaż nowych urządzeń we wnętrzu już zainstalowanego urządzenia. Tego rodzaju kumulacja prac budowlanych wykracza poza warunki zwolnienia wynikającego z art. 29 ust. 2 pkt 15 (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2019r. sygn. II OSK 789/17, LEX nr 2645065). Jak zasadnie wskazał skarżony organ przepisy art. 29 ust. 2 pkt 15 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3b Prawa budowlanego mogą mieć jedynie zastosowanie w przypadku instalowania pojedynczych urządzeń, konstrukcji wsporczych, anten i instalacji radiokomunikacyjnych na obiektach budowlanych, nie mogą natomiast stanowić podstawy prawnej do budowy (a także odpowiednio przebudowy, czy rozbudowy) takiego zamierzenia budowlanego, jakim jest stacja bazowa telefonii komórkowej. Stacja bazowa telefonii komórkowej powoduje emisję fal elektromagnetycznych, które z zasady rozprzestrzeniają się poza obszarem, do którego inwestor posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W związku z tym budowa (przebudowa, rozbudowa) stacji bazowej telefonii komórkowej wymaga pozwolenia na budowę, gdyż zwykle prowadzi lub może prowadzić do zwiększenia obszaru oddziaływania, niż teren do którego inwestor ma prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Istotne jest również rozważanie ewentualnych przypadków związanych z zakresem ingerencji środowiskowej takiej inwestycji. Przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego, jak wskazano wyżej, może wyłącznie dotyczyć poszczególnych elementów stacji bazowej telefonii komórkowej, ale nie budowy (przebudowy, rozbudowy) stacji bazowej telefonii komórkowej jako całego zamierzenia budowlanego. W tym kontekście niezasadne są także zarzuty naruszenia art. 3 pkt 6 i pkt 9 ustawy Prawo budowlane, a także art. 6, art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a. w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego i kwalifikacji spornego przedsięwzięcia.
Skoro zaś sporna rozbudowa została zrealizowana bez pozwolenia na budowę, to trafnie zastosowano do niej procedurę z art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, który nakazuje przedłożyć stosowne dokumenty w ramach procedury legalizacyjnej, co w szczególności zostało prawidłowo orzeczone tj. co do zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane, projekt budowlany, inwentaryzację stanu obiektu oraz orzeczenie osoby uprawnionej o prawidłowości wykonania już zrealizowanego obiektu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd, w oparciu o art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.