Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski Sędziowie: WSA Krystyna Daniel NSA Anna Szkodzińska (spr.) Protokolant: Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2013 r. sprawy ze skargi A.K. na uchwałę Rady Miejskiej w Skawinie z dnia 15 maja 2006 r., Nr IXN/310/06 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Rady Miejskiej w Skawinie na rzecz strony skarżącej A.K. kwotę 557,00 zł (pięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
A.K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę nr IXN/310/06 Rady Miejskiej w S. z dnia 15 maja 2006 roku w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w części dotyczących uregulowań § 19 obejmującego ustalenia dla terenu oznaczonego symbolem A 4ZP, oraz załącznika graficznego w zakresie, w jakim obejmuje on ustalenia dla nieruchomości składającej się z działki ewidencyjnej nr [....] obręb [....] położonej w S. przy ul. [....] o pow.0,0918 ha, dla której Sąd Rejonowy w W. V Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych z siedzibą w S. prowadzi KW [....] . Zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:
1) art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80 poz. 717 ze zm.) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na niezgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zaskarżonym zakresie z ustaleniami uchwały Rady Miejskiej w S. z dnia 26 kwietnia 2000 roku nr XXV/149/2000 w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy S. , która to niezgodność polega na tym, że na mocy postanowień uchwały Rady Miejskiej w S. z dnia 26 kwietnia 2000 r. nr XXV/149/2000 nieruchomość składająca się z działki ewidencyjnej nr [....] została ujęta w obszarze intensyfikacji zabudowy, a postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego całkowicie wyłączyły możliwość jej zabudowy poprzez przeznaczenie jej na tereny zieleni urządzonej,
2) art. 6 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 k.c. w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 2 Konstytucji poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na nadużyciu władztwa planistycznego poprzez ograniczenie prawa własności skarżącej poprzez wykluczenie możliwości zabudowy nieruchomości, w sytuacji gdy nie istnieje interes publiczny (powszechny), który przy uwzględnieniu konstytucyjnej zasady proporcjonalności uzasadniałby tego typu ograniczenie.
Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części, zasądzenie koszów postępowania oraz dopuszczenie dowodu ze wskazanych w skardze dokumentów.
W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że pismem z dnia 8 listopada 2011 roku wezwała Radę Miejską w S. do usunięcia naruszenia prawa, skarga została wniesiona w terminie. Wskazała, że interes prawny w zaskarżeniu uchwały Rady Miejskiej w S. wynika z faktu, że jest współwłaścicielką ww. nieruchomości położonej w S., objętej ustaleniami miejscowego planu. Naruszenie jej interesu prawnego polega na wykluczeniu przez zaskarżoną uchwałę możliwości zabudowy przedmiotowej nieruchomości. Jak wynika z postanowień § 19 zaskarżonej uchwały tereny oznaczone na rysunku planu symbolami od 1ZP do 13ZP predysponowane są do pozostawienia ich w niebudowlanym użytkowaniu (§ 19 ust. 1 zd. 2 uchwały), w terenach tego przeznaczenia obowiązuje zakaz lokalizacji nowych obiektów kubaturowych (§ 19 ust. 1 in fine uchwały). Jako przeznaczenie dopuszczalne w terenach zieleni urządzonej, uchwała dopuszcza wyłącznie możliwość realizacji dojść pieszych, sieci i urządzeń infrastruktury technicznej, obiektów małej architektury typu fontanna, pomnik, urządzenia placu zabaw, ławki, siedziska itp. (§ 19 ust. 2 uchwały). Powyższe postanowienia wykluczają możliwość jakiejkolwiek zabudowy przedmiotowej nieruchomości, a w konsekwencji naruszają uprawnienia właścicielskie skarżącej, o których mowa w art. 140 k.c. Skarżąca podniosła też, że przedmiotowa nieruchomość leży w centrum S. - ulica [....] jest boczną ulicą ul. ks. [....] , a w ciągu ulicy [....] w rejonie pomiędzy ul. [....] i ul. [....] wszystkie działki gruntowe są zabudowane. Zdaniem skarżące żaden z zapisów studium nie wskazywał, aby przedmiotowa nieruchomość mogła zostać w wyniku ustaleń miejscowego planu pozbawiona możliwości zabudowy. Przeciwnie, postanowienia studium wyraźnie komunikowały, że znajduje się ona w obszarze, w którym zabudowa ma być intensyfikowana. W tym stanie rzeczy wyłączenie możliwości zabudowy nieruchomości skarżącej na mocy postanowień miejscowego planu, należy ocenić jako sprzeczność z postanowieniami Studium, a w konsekwencji naruszenie art. 9 ust. 4 ustawy.