Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędziowie: WSA Krystyna Daniel WSA Ewa Rynczak Protokolant: Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi Izby Notarialnej w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 10 maja 2011 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt podziału skargę oddala
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] maja 2011 r., sygn. akt: [...] po rozpoznaniu wniosku Izby Notarialnej w K. reprezentowanej przez radcę prawnego M.S. o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej decyzją [...] z dnia [...] marca 2011 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] października 1992 r., nr [...] zatwierdzającej projekt podziału geodezyjnego nieruchomości obj.[...] składającej się z działki nr 1 o pow. 0,0676 ha położonej w obrębie [...], na działki nr 2 i 3 działając na podstawie art. 127 § 3, art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 2 i art. 158 § 1 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r., Nr 30, poz. 127 ze zm.) oraz art. 138 §1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2011 r., znak: [...].
W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że decyzją z dnia [...] marca 2011 r., znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] października 1992 r., nr [...] zatwierdzającej projekt podziału geodezyjnego nieruchomości obj. [...] składającej się z działki nr 1 o pow. 0,0676 ha położonej w obrębie [...] , na działki nr 2 i 3 . Z treścią powyższej decyzji Kolegium nie zgodziła się Izba Notarialna w K. reprezentowana przez radcę prawnego M.S. , która we wniosku skierowanym w dniu 8 kwietnia 2011 r. do SKO w K. w trybie art. 127 § 3 k.p.a. o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzuciła rażące naruszenie przepisów prawa tj. art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie zabytków oraz art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego. Ponadto wskazała, iż Kolegium nie odniosło się do kwestii rażącego naruszenia przepisu art. 46 k.c., z czego wynika wniosek, iż uzasadnienie przedmiotowej decyzji jest niepełne, a sprawa wymaga ponownego rozpatrzenia. W zakresie podniesionego zarzutu w uzasadnieniu wniosku wskazano definicję pojęcia nieruchomości zawartą w art. 46 Kodeksu cywilnego podając, iż wymieniona we wniosku decyzja narusza ten przepis albowiem w przypadku braku wyraźnego przepisu szczególnego doprowadziła do sytuacji, w której część budynku oficyny stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności. W tym względzie Wnioskodawca powołał się na pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego - lzba Cywilna z dnia 23 stycznia 2007 r. (III CZP 136/06) podając, że w przypadku podziału budynku znajdującego się na nieruchomości Sąd uznał podział pionowy budynku za - w zasadzie - niedopuszczalny stwierdzając, że jedność prawa budynku wynikająca z art. 46-48 k.c. znajduje swoje wytłumaczenie w jego swoistości jako budowli i w jego konstruktywnej nierozerwalności, która z reguły nie pozwala na pionowe rozczłonkowanie budynku na samodzielne części, jednakże podział budynku według płaszczyzn pionowych może być wraz z gruntem dokonany wówczas, gdy linia podziału budynku jest zgodna z linią podziału gruntu i przebiega według płaszczyzny stanowiącej odrębne budynki, przy czym może to być ściana już w całości istniejąca lub wykonana w tym celu. Natomiast za niedopuszczalny Sąd Najwyższy uznał pionowy podział budynku w taki sposób, by linia podziału przebiegała przez znajdujące się w budynku pomieszczenia, jak również taki podział, w którym linia podziału nie pokrywa się z granicą nowoutworzonych działek, gdyż koliduje to z podstawowymi zasadami prawa rzeczowego, wyrażonymi w art. 46, 47 i 48 k.c. W świetle powyższego Wnioskodawca uznał, że zasadnym wydaje się zarzut naruszenia przepisu art. 46 § 1 k.c.