Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sylwester Miziołek Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka (spr.) Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi ma G. na [...] Inspektor Sanitarny z dnia [...] października 2021 r. w przedmiocie objęcia kwarantanną oddala skargę.
A. G. (małoletni reprezentowany przez przedstawicieli ustawowych - rodziców I. G. i M. G.) zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach [...] Państwowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w K. z dnia 31 października 2021 r. polegającą na objęciu go kwarantanną, wnosząc o stwierdzenie jej bezskuteczności i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.
Skarżący wniósł również o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 2 p.p.s.a. oraz o wstrzymanie wykonania zaskarżonej [...] na zasadzie art. 61 § 2 p.p.s.a.
Zarzucił zaskarżonej [...] rażącą sprzeczność z prawem, tj. z przepisami art. 34 ust. 2 w zw. z art. 33 ust. 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, które wymagają dla objęcia danej osoby kwarantanną wydania decyzji administracyjnej.
W uzasadnieniu wskazano, że 31 października 2021 r. I. G. została telefonicznie poinformowana przez pracownika Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w K. o objęciu kwarantanną jej syna A. G.. Do dnia wniesienia skargi w stosunku do skarżącego nie wydano decyzji administracyjnej ani organ nie przekazał mu informacji o wydaniu takiej decyzji.
Podniesiono, że rodzice skarżącego zakładają, że objęcie ich dziecka kwarantanną wynika z zastosowania przez tutejszy organ inspekcji sanitarnej niezgodnego z ustawą o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, przepisami k.p.a. i Konstytucji RP, zapisu z rozporządzenia Rady Ministrów o tym, że: "decyzji nie wydaje się". Jeżeli tak jest w istocie, to Sąd powinien odmówić zastosowania owego, wprost sprzecznego z ustawą przepisu rozporządzenia.
Uzasadniając swoje stanowisko autor skargi powołał się na art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, który wymaga nałożenia kwarantanny lub jej przedłużenia w drodze decyzji administracyjnej. Wynika to z wykładni tego przepisu ustawy.
Ponadto wniosek o konieczności wydania decyzji ma bezpośrednie wsparcie w innych przepisach ww. ustawy. Art. 33 ust. 1 stanowi, że na osobę podejrzaną, którą definiuje się zgodnie z art. 2 pkt 21 ustawy, mogą być nałożone w drodze decyzji obowiązki określone w art. 5 ust. 1 tj. m.in. obowiązek poddania się kwarantannie. Nie trudno dostrzec, że odnosi się to do sytuacji z art. 34 ust. 2 ustawy oraz do stanu faktycznego, jaki zaistniał w sprawie.
Autor skargi przywołał stanowisko prezentowane w doktrynie (źródło: K. Sałbut w: Leszek Bosek (red.) Ustawa o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi. Komentarz. W. 2021, wyd. C.H. Beck, s. 551 - do art. 34 ust. 2 ustawy), zgodnie z którym podleganie obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu jest uwarunkowane rozstrzygnięciem organów inspekcji sanitarnej w postaci decyzji i nie może być tu mowy o powstaniu tego obowiązku z mocy samego przepisu ustawy.
Przywołano również stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich, dostępne na stronie RPO od 29 października 2020 r.