Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian (spr.),, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Tuz-Stando, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 grudnia 2009r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego oddala skargę.
Decyzją z dnia 29 września 2009r. znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., uchyliło w całości wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta O. decyzję Kierownika Działu Dodatków Mieszkaniowych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. z dnia 22 lipca 2009r. znak: [...], odmawiającą przyznania M. P. dodatku mieszkaniowego, i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:
organ pierwszej instancji rozpatrując wniosek M. P. z dnia 9.07.2009r. wskazał, że wnioskodawca zajmuje lokal o pow. 60,06 m-, podczas gdy z zgodnie z art. 5 ust. 1 i 5 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, normatywna powierzchnia użytkowa lokalu dla gospodarstwa dwuosobowego wynosi 40 m-, a dodatek nie przysługuje jeżeli powierzchnia normatywna zajmowanego lokalu w domach wielorodzinnych przekracza powierzchnię normatywną o więcej niż 30% (art. 5 ust. 5 pkt 1) lub 50% (pkt 2, pod warunkiem, że udział pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60%). W przypadku gospodarstwa wnioskodawcy dopuszczalna powierzchnia mieszkania wynosi 52 m-, a zatem jest przekroczona o 8,06 m-.
W odwołaniu M. P. podnosił, że jest osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej i samodzielnej egzystencji, a z uwagi na charakter schorzeń ma prawo do dodatkowej powierzchni mieszkalnej.
Rozpatrując odwołanie organ drugiej instancji wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, normatywna powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego, w którym znajduje się tylko jeden lokal mieszkalny (dom jednorodzinny), nie może w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego przekraczać 40 m- dla 2 osób. W myśl natomiast art. 5 ust. 3 w/w ustawy powierzchnia normatywna może być powiększona o 15 m-, jeżeli w lokalu zamieszkuje osoba niepełnosprawna, która porusza się na wózku lub musi zamieszkiwać w oddzielnym pokoju.
Organ odwoławczy ustalił, że powierzchnia mieszkania wnioskodawcy przekracza dopuszczalną powierzchnię normatywną o 8,06 m- [40 + (40 x 30%) = 52]. Ponadto wskazał, że udział powierzchni pokoi i kuchni (48,87 m-) w powierzchni użytkowej lokalu przekracza 60% (art. 5 ust. 5 pkt 2 ustawy). Zarazem jednak Kolegium zwróciło uwagę, że w aktach sprawy znajduje się orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS orzekające czasowo o całkowitej niezdolności do pracy M. P., które jednak nie upoważnia do przyjęcia większej powierzchni normatywnej, a także zaświadczenie lekarskie z dnia 25 czerwca 2009r. stwierdzające, iż rozpoznana u M. P. choroba wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Tymczasem ten ostatni dowód, jako istotny dla sprawy, został zignorowany przez organ pierwszej instancji.
Organ odwoławczy wskazał, że co prawda to zaświadczenie nie odpowiada wymogom określonym w ustawie o dodatkach mieszkaniowych, albowiem o wymogu zamieszkiwania w oddzielnym pokoju orzekają powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zatem tylko orzeczenie takiego zespołu może stanowić podstawę zwiększenia powierzchni normatywnej o 15 m-, jednakże z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, aby organ pierwszej instancji badał tę kwestię. W ocenie Kolegium organ pierwszej instancji nie podjął wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, czym naruszył art. 7 k.p.a. Ponadto Kolegium wyjaśniło, że organ pierwszej instancji, stosownie do treści art. 9 k.p.a., powinien przed rozpatrzeniem wniosku pouczyć M. P., że przedmiotowe zaświadczenie lekarskie nie jest wystarczającym dowodem potwierdzającym prawo do dodatkowej powierzchni mieszkaniowej, i że w związku z tym powinien on wystąpić do powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności o wydanie stosownego orzeczenia. W ocenie organu odwoławczego od treści wydanego orzeczenia uzależnione będzie rozstrzygnięcie przedmiotowego wniosku. Kolegium dodatkowo wskazało, że obowiązek wykazania wymogu zamieszkiwania w oddzielnym pokoju orzeczeniem zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności został wprowadzony przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 października 2004r. o zmianie ustawy o dodatkach mieszkaniowych ( Dz. U. Nr 240 poz. 2406). Art. 2 tej ustawy, przewidujący, że do osób niepełnosprawnych, które legitymują się orzeczeniem zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności wydanym przed dniem wejścia w życie znowelizowanego przepisu ustawy, to jest przed 23 listopada 2004r., oraz osób legitymujących się orzeczeniami, o których mowa w art. 5 i art. 62 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, konieczność zamieszkiwania w oddzielnym pokoju może być udokumentowana w szczególności zaświadczeniem lekarskim lub opinią biegłego. Ten jednak przepis przejściowy nie ma w sprawie zastosowania, bowiem M. P. posiada aktualne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 4 maja 2009r.