Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Żak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Sędzia WSA Beata Ziomek, Protokolant Marta Bieniek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 lipca 2014r. sprawy ze skargi S. F. na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławczego z dnia 31 marca 2014 r. znak: [...] w przedmiocie uznania świadczenia pielęgnacyjnego za nienależnie pobrane I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji; II. uchyla decyzję wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta K. z dnia 13 września 2013r. znak: [...]; III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku.
Decyzją z dnia 31 marca 2014 r. znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta decyzję z dnia 23 października 2013 r. znak: [...] uznającą, że świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny - matką A. F., przyznane S. F. decyzją z dnia 25 lipca 2012 r. znak: [...], wypłacone za okres od 22 czerwca 2012 r. do 30 września 2012 r. w kwocie 1716 zł jest świadczeniem nienależnie pobranym.
Opisaną na wstępie decyzją z dnia 25 lipca 2012 r. organ ds. świadczeń rodzinnych I instancji przyznał S. F. świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 156 zł za okres od 22 czerwca do 30 czerwca 2012 r. oraz w wysokości 520 zł miesięcznie za okres od 1 lipca 2012 r. Następnie wyszły na jaw nowe okoliczności istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, mianowicie, że w okresie od 9 września 2009 r. do 1 października 2012 r. S. F. prowadził działalność gospodarczą, zawieszoną w okresie od 1 października 2011 r. do 28 lutego 2012 r. W wyniku wznowienia postępowania organ I instancji decyzją z dnia 13 września 2013 r. uchylił w całości decyzję z dnia 25 lipca 2012 r. i odmówił S. F. świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką od 22 czerwca do 1 października 2012 r., przyznał natomiast ww. świadczenie za okres od 2 października 2012 r. do 30 czerwca 2013 r. Następnie wydał opisaną na wstępie decyzję z dnia 23 października 2013 r., powołując się na art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych.
W odwołaniu S. F. zarzucił organowi I instancji naruszenie art. 17 ust. 1 i art. 30 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych, art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. Wskazał, że do dnia wykreślenia działalności gospodarczej, tj. do 1 października 2012 r. nie składał wniosku o wznowienie wykonywania tej działalności, a zatem przez cały okres od dnia 1 października 2011 r. jego działalność gospodarcza była zawieszona. Zarzucił organowi I instancji błędne przyjęcie, że okres zawieszenia działalności gospodarczej nie jest tożsamy z rezygnacją z zatrudnienia. Podniósł ponadto, że nie został pouczony o zakazie pobierania świadczenia pielęgnacyjnego w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.
Organ odwoławczy ustalił, że działalność gospodarcza S. F. była zawieszona jedynie w okresie od 1 października 2011 r. do 28 lutego 2012 r. Po upływie okresu zawieszenia nie można mówić o rezygnacji strony z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Z zaświadczenia Miejskiego Urzędu Pracy z dnia 22 czerwca 2012 r. wynika wprawdzie, że S. F. był zarejestrowany jako osoba bezrobotna m.in. w okresie od 23 stycznia do 21 czerwca 2012 r., a więc po upływie okresu zawieszenia, jednakże faktyczne wykreślenie działalności gospodarczej nastąpiło dopiero w dniu 1 października 2012 r. Dopiero wtedy zdaniem Kolegium strona zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej.