Dalej cytując treść art. 53 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzenny organ II instancji podniósł, że w rozpoznawanej sprawie niezbędne jest ustalenie, że planowane do zamontowania anteny przy wskazanym kącie nachylenia i azymucie same w sobie zapewnią łączność, co pozwoli na uznanie inwestycji za inwestycję celu publicznego, w jej docelowym kształcie. Tymczasem badana decyzja nie została poprzedzona analizą, o której mowa w art. 53 ust. 3 i nie zawiera w swym uzasadnieniu wyników takiej analizy.
Organ odwoławczy podkreślił również, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych koniecznym elementem inwestycji w zakresie łączności publicznej oprócz budowy wieży antenowej, lokalizacji kontenera u podnóża wieży ogrodzenia oraz budowy przyłącza energetycznego, jest montaż anten nadawczo odbiorczych zapewniających łączność. Jak stwierdził NSA w wyroku z 13 listopada 20007 r. sygn. akt II OSK 1506/06 tylko taka inwestycja o wskazanym wyżej zakresie stanowi inwestycję celu publicznego. Zatem w przypadku decyzji dotyczącej lokalizacji inwestycji celu publicznego konieczne jest między innymi określenie w zakresie przedsięwzięcia montażu anten nadawczo-odbiorczych, które zapewnią łączność publiczną i w którym to elemencie skupia się istota zgody na lokalizację inwestycji celu publicznego. Nie jest więc wystarczające określenie samego rodzaju inwestycji, ale konieczne jest także szczegółowe wskazanie i określenia: z ilu anten może składać się planowana wieża telekomunikacyjna, jakiego typu i mocy anteny będą montowane na wieży ze wskazaniem konkretnej charakterystyki anteny, w tym emitowanych pól elektroenergetycznych, ich częstotliwości i równoważnej mocy promieniowania izotropowo wyznaczonej dla pojedynczej anteny i wreszcie w jaki sposób mają być skierowane. Jest powszechnie wiadomo, że radiolinie są używane w systemach telefonii komórkowej jako system zapewniający transmisję pomiędzy stacją bazową a kontrolerem stacji bazowej, tj. zapewniają bezpośrednią łączność między stacjami bazowymi. Natomiast antena sektorowa zapewnia łączność z telefonem komórkowym w stacji bazowej. Dlatego, aby mówić o stacji bazowej telefonii komórkowej, niewątpliwie należy łączyć ją z równoczesnym zainstalowaniem na niej anten sektorowych.
Inwestycja składająca się z anten radioliniowych jest wyłącznie elementem sieci znajdującej się w okolicy. Sprzyja funkcjonowaniu stacji bazowych telefonii komórkowych ale nim nie jest.
Jak wskazuje treść mapy załączonej do akt sprawy, na działce stanowiącej teren inwestycji może już znajdować się stacja bazowa telefonii komórkowej. Jednak organ tej kwestii w ogóle nie wskazał i nie badał. Tymczasem, skoro przedmiotowa inwestycja jako całość (razem ze stacjami bazowymi telefonii komórkowej) jest inwestycją celu publicznego, to organ I instancji był zobowiązany do ustalenia, których instalacji "w okolicy", a zatem konkretnie oznaczonych i zlokalizowanych (numery działek, wskazanie konkretnej lokalizacji na mapie oraz wskazanie mocy istniejących anten), sporne zamierzenie będzie elementem.