Kolegium podniosło, że pomimo błędnie sformułowanego wniosku, sporządzony został projekt decyzji, w którym w ramach inwestycji przewidziano m.in. "antenę mikrofalową" o mocy o nieznanej jednostce, a następnie organ wydał zaskarżoną decyzję, w której określił zamiar inwestycyjny jako polegający na budowie stalowej wieży kratowej o wysokości 53m n.p.t. posadowionej na fundamencie. W skład wieży telekomunikacyjnej będą wchodzić zamontowane trzy anteny sektorowe i jedna antena radioliniowa. Zostanie również wykonany u podstaw wieży fundament pod urządzenia teletechniczne i rozdzielnica elektryczna. Fundament pod platformę sprzętową; urządzenia teletechniczne; rozdzielnica elektryczna: trzy anteny sektorowe zawieszone na wysokości 49.00m na azymucie 30,150,260 stopni pracujące na paśmie częstotliwości 800 i 900MHz, w których równoważna moc promieniowania izotropowego (EIRP) wyznaczona dla pojedynczej anteny nie przekroczy 9427W; jedna antena mikrofalowa zawieszona na wysokości 47,0m na azymucie 163 st. o mocy EIRP 1349.
Ponadto w treści uzasadnienia decyzji zawarto także stwierdzenie, że projekt decyzji uzgodniony został z Państwowym Gospodarstwem Wodnym Wody Polskie Zarząd Zlewni w K., a organ I instancji nie uzyskał pisemnego stanowiska tego organu. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie Nadzór Wodny B. uznało się za niewłaściwe do uzgodnienia i przesłało projekt decyzji do Zarządu Zlewni w S., od którego nie uzyskano pisemnego stanowiska. Wreszcie akta sprawy nie dokumentują także, gdzie opublikowane zostały obwieszczenia informujące o wydanej decyzji oraz czy publikacja taka nastąpiła na stronie internetowej lub w BIP organu I instancji.
Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Kolegium wskazało, że w ponownym postępowaniu organ I instancji winien wezwać pełnomocnika do uzupełnienia wniosku w omówionym zakresie.
W ocenie Kolegium, kwestionowana decyzja wydana została z istotnym naruszeniem art. 54 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U.2018.1945 ze zm.), gdyż nie określa w sposób prawidłowy i spójny rodzaju inwestycji oraz narusza także art. 52 ust. 1 tej ustawy na skutek sprzeczności i błędów wniosku.
Przywołując liczne orzecznictwo sądów administracyjnych organ odwoławczy zauważył, że decyzja ustalająca lokalizację inwestycji w zakresie łączności publicznej, polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej, aby mogła stanowić decyzję lokalizacyjną powinna zawierać konkretne wyszczególnienie parametrów inwestycji. Tylko bowiem takie określenie zamierzenia inwestycyjnego stanowi o realizacji celu publicznego polegającego na budowie obiektu łączności publicznej i tym samym może być objęte decyzją lokalizacyjną. Organ także dodał, że wyznaczony przez inwestora we wniosku obszar oddziaływania przedsięwzięcia nie wiąże organu. Ma on bowiem obowiązek zweryfikowania faktycznego zakresu oddziaływania inwestycji (granic obszaru oddziaływania wskazanych we wniosku) w oparciu o materiał dowodowy i na tej podstawie dopiero ustalenia kręgu osób, których prawa do korzystania z nieruchomości są naruszone. Tymczasem organ nie zbadał dogłębnie sprawy i nie ustalił faktycznego oddziaływania stacji transmisyjnej jako elementu sieci stacji bazowych telefonii komórkowych.