Wbrew zarzutom składającego sprzeciw pod adresem takiego zastrzeżenia, jego istota nie sprowadza się do niedopuszczalnego narzucania inwestorowi zakresu planowanego przedsięwzięcia (co rzeczywiście jest niedopuszczalne, skoro granice sprawy administracyjnej, a tym samym kognicji organu administracji wyznacza treść wniosku inwestora, zaś przepisy ustawy o planowaniu precyzyjnie wyznaczają zakres prowadzonego postępowania, a nadto postępowanie to nie obejmuje analizy zasadności, celowości przedsięwzięcia inwestora, czy też oceny przez organ, czy przedsięwzięcie to jest w kształcie docelowym), ale do wyrażenia obawy, że bez zapewnienia przez planowaną inwestycję pełnego zakresu usług telekomunikacyjnych (co być może, zdaniem SKO, będzie wymagało zamontowania dodatkowych anten sektorowych), nie będzie można jej uznać za inwestycję celu publicznego definiowaną w zgodzie z treścią art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.2018.2204 ze zm.), dalej u.g.n.
Przedstawiona wątpliwość Kolegium oparta jest na błędnej przesłance, przez co nie może świadczyć o istnieniu w sprawie koniecznego do wyjaśnienia, a pominiętego przez organ I instancji z naruszeniem przepisów postępowania, zakresu sprawy, który ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie (art. 138 § 2 kpa).
Nie wymaga bliższego wyjaśniania, że funkcjonowanie telefonii komórkowej, jako dominującego obecnie sposobu działania łączności publicznej, zależne jest od szeregu jednostkowych inwestycji tworzących sieć, która w całości umożliwia jej działanie. Sieć ta jest stale rozwijana, co umożliwia przyłączanie nowych abonentów, poprawę jakości świadczonych usług i poszerzenie oferty o nowe usługi z zakresu łączności publicznej. Zgodnie z legalną definicją zawartą w art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu, już działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) stanowiące realizację celów, o których mowa