Przedstawiona argumentacja dyskwalifikująca omawiany pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wiąże się ściśle, a przez to i odnosi się do kilku kolejnych zarzutów Kolegium pod adresem decyzji Burmistrza Miasta i Gminy.
Niezasadne jest w szczególności twierdzenie, że "skoro przedmiotowa inwestycja jako całość (razem ze stacjami bazowymi telefonii komórkowej) jest inwestycją celu publicznego to organ I instancji był zobowiązany do ustalenia, których instalacji "w okolicy", a zatem konkretnie oznaczonych i zlokalizowanych (nr działek, wskazanie konkretnej lokalizacji na mapie oraz wskazanie mocy istniejących anten) sporne zamierzenie będzie elementem".
Jak trafnie wskazano w sprzeciwie, żaden przepis prawa nie nakłada na organ obowiązku badania, w jaki sposób od strony technicznej planowane przedsięwzięcie funkcjonować będzie w sieci telekomunikacyjnej. Architektura tej sieci to kwestia biznesowa i irrelewantna z punktu widzenia przedmiotu postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. O nieracjonalności wymagań stawianych przez organ II instancji świadczy jasno nierealność oczekiwania ich dopełnienia. Kolegium nie wyjaśniło, jaki obszar ma na myśli oczekując szczegółowych ustaleń organu I instancji na temat instalacji "w okolicy", a biorąc pod uwagę, że sieć telefonii komórkowej ma zasięg globalny, realizacja tego oczekiwania jest nierealna.
Podobnie należy ocenić kolejny zarzut SKO sprowadzający się do wymagania wyjaśnienia, czy "[...] planowana inwestycja spowoduje zmianę parametrów całej instalacji czy też jej części a w konsekwencji czy nastąpi zwiększenie oddziaływania całej sieci telefonii komórkowej na środowisko jako całości czy też nie". Oprócz tego co powiedziano wyżej na temat zakresu i realności oceny oddziaływania na otoczenie całej sieci telefonii komórkowej, należy dodatkowo zauważyć, że ocena oddziaływania danego przedsięwzięcia na środowisko, również w postępowaniu o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonywana jest w trybie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U.2018.2081 ze zm.), dalej u.u.i.ś. Z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy wynika, że ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko przeprowadza się między innymi w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz postępowania w sprawie wydania decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, gdzie mowa jest o decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Choć przy tym decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego nie została wymieniona w art. 72 ust. 1 u.u.i.ś., który określa, przed uzyskaniem jakich decyzji następuje wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, niewątpliwie należy ją ocenić jako decyzję wymagającą wcześniejszego uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (o ile przepisy szczególne wskazują na taką konieczność). Z uwagi bowiem na zbliżony charakter decyzji o warunkach zabudowy i decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, we wspomnianym przepisie (art. 72 ust. 1 pkt 3 u.u.i.ś.) jest także mowa o decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego (por. wyrok NSA z dnia 15 marca 2017 r., sygn. II OSK 2697/15, wyrok WSA w Gliwicach z 29 maja 2019 r., II SA/Gl 142/19). Wspomniana konieczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wynika z kwalifikacji tego przedsięwzięcia dokonywanej przy pomocy regulacji zawartych w rozporządzeniu ws. przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Zgodnie bowiem z art. 71 ust. 2 u.u.i.ś., uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych: