Przepisy rozdziału 9 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./, odnoszą się również do związanych z budynkami ogrodzeń, na wzniesienie których nie jest wymagane pozwolenie na budowę albo zgłoszenie.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 1999 r. sprawy ze skargi Grzegorza O. na decyzję Wojewody K. z dnia 21 kwietnia 1997 r. w przedmiocie odmowy wydania nakazu dokonania zmian w ogrodzeniu znajdującym się pomiędzy posesjami - uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od Wojewody K. na rzecz skarżącego kwotę 653 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W piśmie z 7.08.1996 r., skierowanym do Wydziału Urbanistyki i Architektury U.M. w D. Waldemar O., działający z upoważnienia swego syna Grzegorza, wniósł o podjęcie działań zmierzających do doprowadzenia ogrodzenia wybudowanego między działkami przez jego sąsiada Andrzeja K. do stanu "zgodnego z obowiązującymi przepisami". Podniósł, iż Andrzej K. wykonał ogrodzenie boczne pełne z płyt betonowych osadzonych na dwuteownikach stalowych, co jest niezgodne z przepisami par. 42 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./ - zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych/. Powołał się przy tym na wykładnię tego przepisu zawartą w piśmie Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego.
Wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta D. decyzją z 18.02.1997 r. odmówiono temu żądaniu z powołaniem się na treść art. 104 Kpa i art. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm. - zwanej dalej prawem budowlanym/ oraz par. 42 ust. 1 rozporządzenia.
W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż sporne ogrodzenie pomiędzy posesjami nr ew. 87 i nr ew. 123 km 102 przy ul. P. w D. zostało wykonane "w okresie maj-czerwiec 1996". Jest to ogrodzenie pełne z płyt żelbetowych, osadzonych na dwuteownikach stalowych o wysokości 2,40 m. Nie narusza ono jednak przepisu par. 42 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, uznając za zasadne "argumenty inwestora w sprawie użytkowania działki". Nie stwierdzono także naruszenia art. 66 prawa budowlanego, ponieważ ogrodzenie to znajduje się w odpowiednim stanie technicznym, nie zagraża życiu lub zdrowiu ludzi i środowisku oraz bezpieczeństwu mienia.
W odwołaniu od tej decyzji Waldemar O. zarzucił organowi I instancji naruszenie treści par. 42 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych oraz art. 66 ust. 2 prawa budowlanego.
Podniósł, iż powołując się na argumenty inwestora przemawiające za taką konstrukcją ogrodzenia, organ I instancji w ogóle nie podał, o jakie argumenty chodzi, ani też nie przeprowadził w tym kierunku postępowania dowodowego. Wniósł o przeprowadzenie oględzin m in. dla wykazania, iż przedmiotowy "mur betonowy" powoduje swym wyglądem oszpecenie otoczenia. Wojewoda K. odwołania tego nie uwzględnił i zaskarżoną decyzją z 21.04.1997 r. utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji z powołaniem się na treść art. 3 pkt 9 i art. 29 ust. 1 pkt 7 prawa budowlanego oraz art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy, powołując się na treść art. 3 pkt 9 i art. 29 ust. 1 pkt 7 prawa budowlanego oraz na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 marca 1996 r. IV SA 651/95 /ONSA 1997 Nr 1 poz. 27/, podniósł, że skoro na sporne ogrodzenie inwestor nie miał obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, to tym samym nie podlega ono nadzorowi organów budowlanych niezależnie od jego konstrukcji i użytego do jego budowy materiału budowlanego. Spory odnośnie do takiego ogrodzenia strony powinny rozstrzygnąć na podstawie przepisów kodeksu cywilnego.