Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody Ś. w przedmiocie pozwolenia na budowę
Tezy

Projektowane wykonanie robót montażowych urządzeń telefonii komórkowej stacji bazowej /szafa sterująca z konstrukcją daszku/ wymaga uzyskania przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu /art. 33 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./. Zakres inwestycji wiąże się ze zmianą sposobu zagospodarowania terenu, co w świetle art. 39 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ wymagało ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jerzego G. na decyzję Wojewody Ś. z dnia 24 stycznia 2001 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję, (...).

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 5 grudnia 2000 r. Starosta Powiatu Cz. na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na budowę na rzecz PTK C. Sp. z o.o. w W. odnośnie inwestycji polegającej na wykonaniu robót montażowych urządzeń telefonii komórkowej stacji bazowej GSM 900 nr 5207 "L." na istniejącej wieży TP S.A. w L. przy ul. Sz. 18.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że "powyższe jest zgodne z ustawą Prawo budowlane (...) oraz ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynikającymi z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu zaświadczenie wydanej przez Urząd Gminy w L."

W odwołaniu Jerzy G. zarzucił m.in., że nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie uzyskano zgody sąsiadów na przedmiotową inwestycję oraz nie dotrzymano warunków określonych we wcześniejszych decyzjach i postanowieniach.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda Ś. w trybie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy rozstrzygnięcie I instancji, nakładając jedynie dodatkowy obowiązek załączenia do wniosku o pozwolenie na użytkowanie, wyników pomiarów gęstości mocy niejonizującego promieniowania elektromagnetycznego. Organ odwoławczy uznał, że w świetle art. 68 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska oraz pozytywnego uzgodnienia inwestycji przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, nieuzasadnione są zarzuty co do niekorzystnego oddziaływania na środowisko anten telefonii komórkowej montowanych na istniejącym maszcie. Możliwość zainwestowania sąsiednich gruntów wynika z kolei z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który przeznacza ów teren pod zabudowę domkami jednorodzinnymi. Nie będzie występować niekorzystne oddziaływanie anten na ewentualną zabudowę mieszkaniową, gdyż takie oddziaływanie dotyczy przestrzeni powyżej 31 m od terenu. Zdaniem organu II instancji pozostałe zarzuty podniesione w odwołaniu nie uzasadniają, uchylenia rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego /błędnie nazwanej apelacją/ Jerzy G. uznał zaskarżoną decyzję za krzywdzącą, nie uwzględniającą wyczerpująco "całego problemu i wagi sprawy". Zdaniem skarżącego dokumentacja sprawy nie wyjaśnia kwestii oddziaływania anten na zdrowie ludności, zwierząt i całego środowiska.

Odpowiadając na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko. Organ podniósł, że sprawa realizacji masztu i anteny telefonii komórkowej dla Telekomunikacji Polskiej S.A. prowadzona była w odrębnym postępowaniu i zakończona została ostateczną decyzją organu I instancji z dnia 14 marca 2000 r. o pozwoleniu na użytkowanie. Natomiast przedmiotem postępowania objętego skargą było zamontowanie na maszcie dodatkowych anten dla Spółki "C."

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Strona 1/2