Rekultywacja składowiska odpadów nie jest budową obiektu budowlanego, ani też jego rozbudową, nadbudową czy też przebudową, ani pracą polegającą na montażu, remoncie czy rozbiórce obiektu budowlanego, w rozumieniu art. 3 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, a tym samym nie podlega rygorom prawa budowlanego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy P. na decyzję Wojewody Ś. z dnia 22 stycznia 2002 r. (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia budowę - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Starosty G. z dnia 9 października 2001 (...).
Starosta G. decyzją z dnia 9 października 2001 r. zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na rekultywację składowiska odpadów komunalnych w P. przy ulicy Z.
U podstaw materialnoprawnych rozstrzygnięcia organ przywołał art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126/, a w uzasadnieniu podał, że przedłożony i zatwierdzony projekt budowlany spełnia wymogi decyzji Burmistrza Miasta P. z dnia 1 czerwca 2001 r. ustalający warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowego przedsięwzięcia.
Odwołanie od decyzji wniosła Gmina P., właściciel terenu, na którym usytuowane jest składowisko odpadów, twierdząc, iż jest to przyzwolenie na rozbudowę składowiska.
Uzasadniając ten pogląd odwołująca przywołała dane zawarte w zatwierdzonym projekcie budowlanym dotyczące docelowej pojemności składowiska, znacznie przekraczające wielkości przyjęte pomiędzy stronami /gminą i użytkownikiem/.
Podnosząc te okoliczności Gmina P. domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji "gdyż na obecnym etapie nie ma zgody właściciela" na zmiany pojemności składowiska.
Wojewoda Ś. decyzją z dnia 22 stycznia 2002 r. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W motywach decyzji organ odwoławczy przeprowadził analizę rzędnych, która według niego pozwala stwierdzić, że rekultywacja obiektu nie wiążę się z jego rozbudową w stosunku do pierwotnego projektu, mimo zakładanej większej jej chłonności.
W skardze Gmina P. domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem prawa.
Skarżąca wykazywała, iż organ, którego działanie zaskarżono dokonał błędnej oceny stanu faktycznego, co stanowiło naruszenie art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa.
Doszło również, według skarżącej do błędnej wykładni prawa materialnego poprzez naruszenie art. 32 ust. 4 pkt 2 prawa budowlanego poprzez błędne przyjęcie, że użytkownik "E. II" S.A. legitymuje się prawem dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
W konkluzji stwierdzono, że uzyskanie przez eksploratora pozwolenia na rekultywację w proponowanym kształcie zmierza do uzyskania zgody na większą chłonność składowiska, wbrew stanowisku właścicieli.
W odpowiedzi na skargę organ, którego działanie zaskarżono postulował jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany stanowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Obowiązkiem organów administracji jest działanie na podstawie przepisów prawa. Ten wymóg został nałożony art. 6 Kpa, a nade wszystko art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl którego organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.
Naruszenie zasady praworządności w postępowaniu administracyjnym polegające na wydaniu decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa skutkować musi stwierdzeniem nieważności tej decyzji w oparciu o art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Sąd administracyjny badając legalność rozstrzygnięć poddanych jego kognicji zobligowany jest mocą art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ do stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kpa.