Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. w przedmiocie pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie NSA Szczepan Prax WSA Stanisław Nitecki Protokolant referent Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2004 r. sprawy ze skargi K.J. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w B.-B. z dnia [...], nr [...] ; 2. zasądza od Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. na rzecz skarżącego kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/4

Wnioskiem z dnia [...] K. J. - pełniący służbę w Areszcie Śledczym w B.-B. - domagał się przyznania mu pomocy mieszkaniowej z tytułu budowy domu jednorodzinnego. Do wniosku dołączył wymagane dokumenty, w tym m.in. decyzję z dnia [...] będącą pozwoleniem na kontynuowanie budowy rozpoczętej na mocy pozwolenia z dnia [...], projekty oraz rachunki. Z braku środków pomoc otrzymał po raz pierwszy na podstawie decyzji z dnia [...] w wysokości [...] zł, która stanowiła 5,44% wartości przysługującego wnioskodawcy lokalu mieszkalnego. Na skutek ponowienia żądania w dniu [...] przyznano wnioskodawcy dalszą kwotę [...] zł, będącą równowartością 1,37% przysługującego mu lokalu mieszkalnego, a to na mocy decyzji z dnia [...].

Będące przedmiotem niniejszego postępowania rozstrzygnięcia zapadły w wyniku rozpatrzenia wniosku K. J. z dnia [...] o przyznanie mu dalszej pomocy na opisaną powyżej inwestycję. Decyzją z dnia [...] Dyrektor Aresztu Śledczego w B.-B., na zasadzie art.104 k.p.a., art.90 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. Nr 61, poz.283 ze zm.), §4 ust. 2 i 4 oraz §11 zarządzenia nr 66/97 Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r. w sprawie określenia wysokości, szczegółowych zasad przyznawania i wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej przysługującej funkcjonariuszom Służby Więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (Dz.Urz. MS Nr 4, poz.50), odmówił przyznania pomocy ze środków finansowych za rok [...]. W uzasadnieniu tegoż rozstrzygnięcia wskazał, iż wnioskodawca na dofinansowanie kosztów budowy domu jednorodzinnego otrzymał pomoc w [...] r. i w [...] r.. Obecny wniosek z dnia [...] r. nie został rozpatrzony z uwagi na zatwierdzenie planu finansowego w kwietniu [...] r.. Organ podał, iż dysponuje zbyt małymi środkami na zaspokojenie potrzeb wszystkich osób jej żądających. Stąd konieczność ich oceny przez komisję mieszkaniową, która bada warunki funkcjonariuszy, uzyskane uprzednio kwoty z tytułu pomocy, postęp prac budowanych, zaangażowanie własne w budowę. Ta zaś wniosek K. J. zaopiniowała negatywnie. Dlatego nie podlegał on uwzględnieniu.

W odwołaniu nazwanym "zażaleniem" K. J. domagał się uchylenia tej decyzji. Wskazał, iż twierdzenie o przyznawaniu pomocy przez komisję mieszkaniową jest sprzeczne z regulacją §11 zarządzenia z dnia 30 września 1997 r., nadto naprowadził na pominięcie zasady rozpatrywania wniosków według ich kolejności wpływu i zanegował poprawność stosowania przyjętych kryteriów przyznawania pomocy.

Zaskarżoną decyzją, opartą o przepisy art.138 §1 pkt 1 k.p.a., art.90 ust.2 ustawy o Służbie Więziennej oraz §2 ust. 2 i §4 ust.4 cytowanego powyżej zarządzenia nr 66/97 Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 września 1997 r., organ odwoławczy utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie. W jej uzasadnieniu streścił przebieg dotychczasowego postępowania i wyraził pogląd, iż prowadzone było ono prawidłowo, zaś zarzuty odwołania ocenił jako niezasadne. Wskazał, iż w sytuacji zbyt małych środków na pokrycie potrzeb wszystkich funkcjonariuszy konieczne było ustalenie jednolitych kryteriów rozpatrywania wniosków. W jego przekonaniu organ pierwszej instancji w odniesieniu do wniosku odwołującego się, trafnie je zastosował, opierając się na opinii komisji mieszkaniowej, która indywidualnie oceniła każdy przypadek. Na koniec podał, iż odmowa nie oznacza pozbawienia prawa do pomocy, gdyż może ona być udzielona w późniejszym terminie, po uzyskaniu środków w latach następnych. Z tych przyczyn odwołania nie uwzględnił, nie podzielając jego zarzutów.

Strona 1/4