W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przywołując treść art. 36 ust. 9 w zw. z art. 36 ust. 3, 4 i 14 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym wskazał, że organ I instancji miał ustawowy obowiązek ustalenia i pobrania przedmiotowej opłaty. Zmieniony plan ogólny zagospodarowania przestrzennego Miasta P.-Ś. przewidywał wysokość tej opłaty określając ją w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości i przyjmując, że nie może być ona wyższa niż 30 procent wzrostu jej wartości /par. 12 ust. 1 uchwały/. Przywołana w podstawie materialnoprawnej rozstrzygnięcia uchwała o zmianie planu ustaliła w par. 11 ust. 1 - dla terenu obejmującego m.in. działki nr 486/100 i 488/100 - zmianę przeznaczenia dla części terenów oznaczonych symbolami planu 06 Zo 1/2 z terenów drogi zbiorczej obszarowej na tereny: "obszar obsługi podróżnych" /oznaczony na rysunku zmiany planu symbolem A 49a KS-UI/. Wskutek tej zmiany planu tereny te przeznaczono pod: motele, obiekty handlowe i gastronomię, stacje paliw z zapleczem usług technicznych motoryzacji, myjnie samochodowe wraz z odpowiednią ilością miejsc parkingowych i usługami towarzyszącymi tym obiektom.
Organ odwoławczy stwierdził, że ustalenie wysokości jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości nastąpiło wskutek sprzedaży przedmiotowych nieruchomości w dniu 15 lutego 2000 r., a więc po podjęciu uchwały nr IX/75599 z dnia 29.04.1999 r. w sprawie zmiany planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta P.-Ś. Uchwała ta została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa Ś. nr 33 poz. 1003 z 16.07.1999 r. i z tym dniem stała się przepisem gminnym stosownie do art. 7 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym a więc ma charakter powszechnie obowiązujący.
Organ wskazał, że w takiej sytuacji ustalenia tego planu wiążą zarówno organy administracji jak i właścicieli nieruchomości. Oznacza to, że wszyscy obywatele społeczności lokalnej zostali prawidłowo poinformowani o obowiązującym prawie /planie miejscowym/, który zaczął obowiązywać po upływie 14 dni od jego ogłoszenia. Nadto organ stwierdził, że sprzedający w trakcie zawierania umowy sprzedaży został prawidłowo pouczony o treści art. 36 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Zatem w ocenie organu odwoławczego zarzut naruszenia art. 9 Kpa jest nieuzasadniony.
Bezzasadny też uznał organ odwoławczy zarzut kwestionujący prawidłowość sporządzenia operatu szacunkowego stanowiącego podstawę ustalenia przedmiotowej opłaty na kwotę 45.000 zł.
Opłata ta została bowiem ustalona zgodnie z art. 36 ust. 3 i 4 i 14 cyt. ustawy oraz art. 151 ust. 1, art. 153 ust. 1 i art. 156 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Organ odwoławczy nie uwzględnił też pozostałych zarzutów odwołującego się, uznając, że stanowią one subiektywną ocenę i nie znajdują uzasadnienia ani w przepisach prawa ani w orzecznictwie czy też doktrynie przedmiotu.