W sytuacji braku wyraźnego przepisu prawa uzależniającego wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ może to nastąpić na zasadach ogólnych, nie zaś w trybie art. 106 par. 1 i 5 Kpa.
W takim wypadku organ Inspekcji Sanitarnej nie działa jako organ współkompetentny, nie zajmuje stanowiska w formie postanowienia, lecz wyraża go w drodze opinii, oceny noszącej cechy opinii biegłego w rozumieniu art. 84 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 27 września 2000 r. sprawy ze skargi Anny P. na postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia 27 października 1998 r. (...) w przedmiocie opinii sanitarnej - stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia 22 lipca 1998 r. (...); (...).
W toku postępowania prowadzonego przez Prezydenta Miasta K. w przedmiocie samowolnej rozbudowy warsztatu samochodowego lakierniczo-blacharskiego, usytuowanego na działce w K. przy ulicy G.-J. 92, organ wystąpił do Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w K. o zajęcie stanowiska w trybie art. 106 Kpc przez wyrażenie opinii, czy rozbudowany obiekt powoduje niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia w rozumieniu art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w K. postanowieniem z dnia 22 lipca 1998 r. (...) z powołaniem się na przepisy art. 106 Kpa, art. 56 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ oraz art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. nr 12 poz. 49/ orzekł o nie zgłoszeniu sprzeciwu w zakresie spraw higieniczno-zdrowotnych odnośnie prowadzenia warsztatu samochodowego lakierniczo-blacharskiego.
Organ Inspekcji Sanitarnej, w wyniku oględzin i analizy dostarczonego materiału /wyników pomiarów emisji z kotłowni i lakierni zakładu/ doszedł do przekonania, że zakład ten nie powoduje przekroczeń dopuszczalnych stężeń emitowanych substancji, także w procesie lakierowania.
Po rozpatrzeniu żądania Anny P., Krystyny G., Ewy K. i Jacka K., którzy zakwestionowali stanowisko organu pierwszej instancji o braku uciążliwości, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. postanowieniem z dnia 27 października 1998 r. (...) na zasadzie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W motywach podjętego rozstrzygnięcia podzielił zaś w całości stanowisko i argumentację organu pierwszej instancji. Dodatkowo podniósł, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać oceny oddziaływania na środowisko tych inwestycji /Dz.U. nr 93 poz. 589/ warsztat nie zalicza się do obiektów mogących pogorszyć stan środowiska.
Powyższe postanowienie Anna P. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu niezgodności z prawem wnosząc o jego uchylenie.
Skarżąca zarzuciła, iż organ Inspekcji Sanitarnej wydał postanowienie bez podstawy prawnej, brak jest bowiem przepisów "dotyczących kompetencji rozpatrywania danej sprawy". Niezależnie od tego organ wadliwie przyjął, że zakład nie jest inwestycją mogącą pogorszyć stan środowiska w rozumieniu par. 2 pkt 10 lit. "s" rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. Istnienie zakładu powoduje znaczne uciążliwości nie tylko dla środowiska, ale także dla zdrowia i życia mieszkańców sąsiedniego budynku. Nie uwzględniono faktu, że inwestor rozbudowy warsztatu dopuścił się samowoli budowlanej, co powinno skutkować wydaniem nakazu rozbiórki, istnienie zaś tego warsztatu narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu.