Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax, Sędzia NSA Adam Mikusiński (spr.), Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Protokolant apl. radc. Piotr Sokal, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2004r. sprawy ze skargi J.K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...], Nr [...], w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia środka odwoławczego w sprawie dodatku mieszkaniowego uchyla zaskarżone postanowienie
Decyzją nr [...], wydaną w dniu [...], Prezydent Miasta Ś. odmówił przyznania J.K. dodatku mieszkaniowego. Przedmiotowa decyzja wydana została w oparciu o art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r., o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591), zaś jej materialnoprawną podstawę stanowił przepis art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r., o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734).
W uzasadnieniu organ administracyjny podniósł, że zgodnie z ustaleniami poczynionymi w toku przeprowadzonego wywiadu środowiskowego skarżący posiada samochód marki [...] zakupiony w [...], zaś stwierdzenia jego małżonki - G.K., zgodnie z którymi nie dysponuje ona wiedzą o wysokości zarobków męża świadczą o braku trosk materialnych związanych z utrzymaniem rodziny. W tym stanie rzeczy Prezydent Miasta Ś. wskazał, iż w przypadku strony wystąpiła rażąca dysproporcja pomiędzy niskimi dochodami wykazanymi w złożonej deklaracji a jej faktycznym stanem majątkowym, co zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r., może stanowić podstawę odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego.
W odwołaniu wniesionym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. J.K. wyraził niezadowolenie z rozstrzygnięcia podjętego przez organ I instancji. Skarżący podkreślił, iż wykazane w deklaracji dane dotyczące wysokości uzyskiwanego dochodu odpowiadają istniejącemu stanowi faktycznemu a tym samym zarzut złożenia niezgodnych z prawdą oświadczeń jest bezpodstawny i narusza jego godność osobistą. Ponadto strona podniosła, że posiadany samochód marki [...] otrzymała [...], który zakupił ten pojazd za środki [...]. Skarżący dodał, iż nie informuje żony o wysokości swego wynagrodzenia wywodząc, że brak wiedzy współmałżonki w tej kwestii nie może upoważniać organu do formułowania twierdzeń o prowadzeniu życia pozbawionego trosk materialnych.
Postanowieniem nr [...], wydanym w dniu [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. stwierdziło uchybienie terminu przewidzianego do wniesienia odwołania. Kolegium podniosło, iż doręczenie decyzji organu I instancji stronie nastąpiło w dniu [...], a zatem złożenie środka odwoławczego w dniu [...], nastąpiło po upływie 14-dniowego terminu do dokonania rzeczonej czynności procesowej, określonego w art. 129 §2 K.p.a. Skarżący nie wystąpił jednocześnie z wnioskiem o jego przywrócenie. Okoliczność, iż ostatni dzień wskazanego terminu przypadał na sobotę nie mogła zdaniem Kolegium stanowić podstawy do uznania, że termin ten został przez skarżącego zachowany. Sobota nie jest bowiem dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 18 stycznia 1951r., o dniach wolnych od pracy (Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.).
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zakwestionował rozstrzygnięcie wydane przez organ odwoławczy podnosząc, iż otrzymał decyzję Prezydenta Miasta Ś. nie, jak twierdzi Kolegium, w dniu [...] lecz [...] dni później, czyli [...]. Strona wywiodła, że przedmiotowa decyzja odebrana została pod wskazaną wyżej datą (to jest [...]) przez jego syna wraz z awizem innej przesyłki nadesłanej z [...]. Na przedstawionej argumentacji J.K. oparł stwierdzenie, iż ustawowy termin do wniesienia odwołania został w sprawie zachowany.