W decyzji stwierdzającej chorobę zawodową organ inspekcji sanitarnej nie wskazuje pracodawcy, u którego pracownik był ostatnio narażony na działanie czynników chorobotwórczych.
Jerzy D. był zatrudniony w Drukarni Wydawniczej w C. od 1 sierpnia 1971 r. do 22 listopada 1993 r. na stanowisku maszynisty, zaliczonym do I kategorii zatrudnienia, a od 1 grudnia 1994 r. do 30 listopada 1995 r. pracował w myjni samochodowej "U." w C. Dochodzenie epidemiologiczne przeprowadzone w październiku 1997 r. przez Terenową Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w C. wykazało, że w pierwszym z tych zakładów pracy - przy obsłudze maszyn typograficznych /arkuszowych/ i rolowych offsetowych natężenie hałasu wynosiło 86 dB w 1981 r., 87 dB w 1987 r. oraz 85 dB w 1994 r., natomiast w drugim zakładzie pracy hałas pochodzący od pracujących urządzeń myjni nie był mierzony i nie było możliwości dokonania pomiarów z uwagi na zlikwidowanie tej myjni.
Poradnia Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w B. orzeczeniem z 14 sierpnia 1997 r. rozpoznała u Jerzego D. uszkodzenie obu nerwów słuchowych pochodzenia zawodowego.
Decyzją z 24 października 1997 r. Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w C. stwierdził u Jerzego D. chorobę zawodową, rozpoznaną klinicznie, a nadto ustalił, że zakładem pracy, w którym był on ostatnio narażony na działanie czynnika szkodliwego wywołującego tę chorobę, jest Drukarnia Wydawnicza w C. Drukarnia ta wniosła odwołanie od tej decyzji, podnosząc, że według posiadanych wiadomości ostatnim zakładem pracy, w którym Jerzy D. narażony był na działaniu hałasu, była myjnia samochodowa w C.
Organ odwoławczy decyzją z 24 listopada 1997 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
C. Drukarnia Wydawnicza w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuciła, że uznanie jej za zakład odpowiedzialny za skutki choroby zawodowej jest niezgodne z par. 10 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych. W okresie pracy Jerzego D. obowiązywała norma hałasu 90 dB /A/, która nie została przekroczona, natomiast niemożność wykonania pomiarów hałasu w myjni, która nie istniała w czasie rozpatrywania sprawy przez organ I instancji, nie uzasadniała kierowania decyzji do strony skarżącej.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego organy administracyjne obu instancji prawidłowo oceniły, że rozpoznana u zainteresowanego choroba - uszkodzenie obu nerwów słuchowych - pozostaje w związku przyczynowym z narażeniem na hałas ponadnormatywny w C. Drukarni Wydawniczej, co zresztą nie było kwestionowane w odwołaniu. Zakwestionowano w nim jedynie rozstrzygniecie zawarte w punkcie 2 decyzji organu I instancji, że zakładem pracy, w który Jerzy D. był ostatnio narażony na działanie czynnika szkodliwego, wywołującego chorobę zawodową był ten zakład pracy. Jak stanowi o tym par. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych - przy ocenie działania czynnika szkodliwego uwzględnia się: rodzaj, stopień i czas narażenia zawodowego. Narażenie na hałas w okresie ponad 20 lat, w jakim Jerzy D. był zatrudniony w skarżącym zakładzie pracy, było ustalone w toku wielokrotnych pomiarów, zaś tak zwana norma higieniczna obowiązująca od 1985 r. zgodnie z przyjętymi standardami także w Polsce - na poziomie 85 dB - była przekroczona. Zasadnie więc organy inspekcji sanitarnej stwierdziły u Jerzego D. chorobę zawodową, którą jest uszkodzenie słuchu wywołane działaniem hałasu /poz. 15 wykazu chorób zawodowych/.
Jeżeli zaś chodzi o rozstrzygnięcie, który pracodawca ponosi wyłączną - bądź wspólnie z innymi - odpowiedzialność cywilnoprawną za skutki związane z tak rozpoznaną chorobą, to ani organy inspekcji sanitarnej, ani sąd administracyjny nie są właściwe do orzekania w tym zakresie. Spory na tym tle rozstrzygają sądy powszechne. Przepis par. 10 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, na który powołał się organ odwoławczy w uzasadnieniu prawnym swojej decyzji, nie daje materialnoprawnej podstawy do zamieszczania w decyzji administracyjnej tego rodzaju rozstrzygnięcia. Przepis ten ma wyłącznie charakter techniczno-prawny, czyli porządkowy, odnosi się do samej kwestii doręczeń decyzji innemu adresatowi, niż zainteresowany pracownik.
Zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja - w części ustalającej, że zakładem pracy, w którym wymieniony w nich pracownik był ostatnio narażony na działanie czynnika szkodliwego wywołującego tę chorobę, jest C. Drukarnia Wydawnicza - wydane zostały bez podstawy prawnej, stąd na mocy art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w zw. z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa należało w tej części stwierdzić ich nieważność.