Zbyt niski stopień schorzenia mającego związek z warunkami pracy nie uzasadnia odmowy stwierdzenia istnienia choroby zawodowej.
Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w W. decyzją z 30 września 1997 r. orzekł, że u Władysława Ś. brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej w postaci uszkodzenia słuchu, wymienionej w pozycji 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./. W jej uzasadnieniu organ orzekający podniósł, że wprawdzie strona w okresie od 15 listopada 1965 r. do 31 sierpnia 1993 r. pracowała w kopalni węgla kamiennego w warunkach narażenia na hałas, ale Górnicze Centrum Medyczne i Instytut Medycyny Pracy wykluczył istnienie zawodowego uszkodzenia słuchu z uwagi na zbyt mały stopień jego ubytku.
W odwołaniu Władysław Ś. domagał się zmiany decyzji podnosząc fakt długotrwałej pracy w hałasie, która wywołała "chorobę uszu".
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. decyzją z 31 grudnia 1997 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wskazano na niekwestionowanie przez organy orzekające długoletniej pracy odwołującego się w hałasie ponadnormatywnym rzędu od 86-89 dB oraz na fakt, że jedyną przyczyną odmowy stwierdzenia choroby zawodowej były orzeczenia lekarskie jednostek diagnostycznych I i II, które wykluczyły istnienie zawodowego uszkodzenia słuchu z powodu zbyt małego jego ubytku.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Władysław Ś. twierdził, że głuchota się pogłębia i wnosił o ponowne badanie.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę podkreślił, że podstawę wydania przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego decyzji w przedmiocie choroby zawodowej stanowią wyniki dochodzenia epidemiologicznego oraz orzeczenia wyspecjalizowanych jednostek diagnostycznych powołanych do rozpoznawania chorób zawodowych /par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych/. O tym czy schorzenie pracownika ma charakter zawodowy decydują jedynie dwa czynniki: zamieszczenie schorzenia w wykazie chorób zawodowych i wykonywanie przez pracownika pracy w warunkach narażających na powstanie choroby. W odniesieniu do chorób zawodowych ustawodawca przyjął domniemanie związku z pracą i aby to domniemanie obalić, należy udowodnić, że zachorowanie /wymienione w wykazie/ jest skutkiem innej przyczyny niż warunki pracy. W szczególności z rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych nie wynika, aby stopień upośledzenia słuchu stanowił kryterium zawodowego charakteru uszkodzenia słuchu. Takie też stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 4 czerwca 1998 r., III RN 36/98 /OSNAPU 1999 nr 6 poz. 192/ i z dnia 11 marca 1999 r., III RN 128/98 /OSNAPU 1999 nr 24 poz. 771/.