Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które wraz z innymi przepisami prawa kształtują sposób wykonywania prawa własności /art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, wyznaczają granice korzystania z rzeczy, stanowią podstawę do ograniczenia swobody w wykonywaniu prawa własności /art. 140 kodeksu cywilnego/, co nie narusza konstytucyjnej zasady ochrony prawa własności.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bogusława Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (...) z 30 września 1997 r. (...) w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - oddala skargę.
Decyzją z 7 sierpnia 1997 r. (...), wydaną na wniosek Haliny i Kazimierza O., Prezydent Miasta (...) ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku usługowo-handlowego na działce nr 4/1 położonej w C. przy ul. B.
Decyzję wydano z powołaniem się na przepisy art. 40 ust. 1 i 3 i art. 42 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ i na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania miasta C., zatwierdzonego uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w C. z 28 czerwca 1979 r. (...), zmienionego uchwałą Rady Miasta C. z 27 października 1994 r. (...) /Dz.Urz. Województwa C. 1994 nr 21 poz. 150/.
Powyższa decyzja - poza wskazaniami rodzaju inwestycji - określa warunki wynikające z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego /w strefie 20.06-5 zabudowy ekstensywnej, z dominującą funkcją domów jednorodzinnych, małych domów mieszkalnych oraz usług/, warunki wynikające z przepisów techniczno-budowlanych /konieczność uzgodnienia projektu budowlanego w zakresie nadzoru sanitarnego/, warunki w zakresie infrastruktury technicznej, ponadto potrzebę opracowania koncepcyjnego projektu zagospodarowania działki i ograniczenia inwestycji do rozbudowy baru w nawiązaniu do istniejącej zabudowy. Załącznik do decyzji określa linię rozgraniczającą teren inwestycji, zastrzeżono, iż decyzja nie narusza interesów osób trzecich i jest ważna do 31 grudnia 1999 r.
W odwołaniu Bogusław Z., właściciel sąsiedniej działki, zakwestionował stanowisko organu o zgodności inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Uznał, że zapis planu, ze względu na dominującą funkcję domów jednorodzinnych, nie obejmuje na tym terenie usług, powodujących uciążliwości dla mieszkańców okolicznych domów /hałas, zanieczyszczenie powietrza przez poruszające się samochody/. W ocenie odwołującego się, obiekty usługowe, w których organizowane są przyjęcia okolicznościowe i dyskoteki, powinny być lokalizowane w oddaleniu od budynków jednorodzinnych. Ponadto stwierdził, że inwestorzy legitymują się dotychczas jedynie pozwoleniem na użytkowanie istniejącego budynku jako pijalni piwa, tymczasem zaskarżona decyzja określa inwestycję jako rozbudowa i nadbudowa istniejącego baru, który w rzeczywistości użytkowany jest jako drink-bar i lokal organizujący przyjęcia okolicznościowe. Stanowi to niewątpliwie samowolę budowlaną. Odwołujący się zarzucił wreszcie, że realizacja tej inwestycji uniemożliwi mu w przyszłości wybudowanie na swojej działce budynku mieszkalnego, nie wyobraża sobie bowiem sąsiedztwa z uciążliwym obiektem.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze (...) nie uwzględniło odwołania i decyzją z 30 września 1997 r. (...), na zasadzie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
Kolegium nie podzieliło przede wszystkim zarzutu, że inwestycja pozostaje w kolizji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działka inwestorów znajduje się na terenie zabudowy ekstensywnej, z dominującą funkcją domów jednorodzinnych, małych domów mieszkalnych i usług. Na wymienionym obszarze obowiązuje wymóg ograniczenia wysokości projektowanej zabudowy kubaturowej do trzech kondygnacji oraz zapewnienia na własnej działce 50 procent potrzeb parkingowych, na co wskazano w decyzji. Wbrew więc zarzutowi odwołującego się, planowana inwestycja pozostaje w zgodzie z ustaleniami planu miejscowego. Zaskarżona decyzja zawiera również wszystkie elementy, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W świetle art. 43 ustawy, nie było podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Kolegium zauważyło, że decyzja nie upoważnia inwestorów do rozpoczęcia robót, stanowi jedynie promesę do ubiegania się o pozwolenie na budowę. Odnosząc się do pozostałych zarzutów /niebezpieczeństwa zwiększenia hałasu, popełnionej samowoli/, Kolegium wyjaśniło, że okoliczności te mogą być rozpatrywane w odrębnych postępowaniach przez właściwy organ.