Wydanie nakazu usunięcia ogrodzenia zagradzającego dostęp do wód i to bez odszkodowania nie mieści się w granicach upoważnienia do wydawania decyzji administracyjnej w trybie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./.
Zatem decyzja w tym względzie zapadła bez podstawy prawnej, co skutkuje jej nieważnością.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Polskiego Związku Wędkarskiego - Zarządu Okręgu Cz. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Cz. z dnia 19 maja 2000 r. (...) w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie nakazu usunięcia ogrodzenia zagradzającego dostęp do wód powierzchniowych - oddala skargę.
Decyzją z dnia 24 października 1997 r. (...), wydaną z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego w M. na podstawie art. 11 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./, nakazano Andrzejowi R. usunąć ogrodzenie drewniane zagradzające dostęp do rzeki W. - w terminie do 31 grudnia 1997 r. W motywach stwierdzono, że Andrzej R. wykonał ogrodzenie w znacznej części nie na swojej posesji, lecz na działce nr 780/2, stanowiącej własność Skarbu Państwa, uniemożliwiając przejście i swobodny ruch wzdłuż wód na odcinku brzegu długości około 60 m, co stanowi naruszenie art. 11 ust. 1 Prawa wodnego.
Działając z urzędu Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Cz. decyzją z dnia 10 kwietnia 2000 r. (...), stwierdziło nieważność powyższej decyzji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołano art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Zdaniem organu nadzoru, powołana decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, bowiem organ I instancji w trybie administracyjnym zobowiązał do wykonania obowiązku którego realizacji można dochodzić tylko w postępowaniu cywilnym. Skoro działka nr 780/2 stanowi własność Skarbu Państwa w użytkowaniu Huty "Cz.", Andrzej R. poprzez wykonanie na niej ogrodzenia, dopuścił się naruszenia własności nieruchomości, zaś roszczeń z tego tytułu można dochodzić przed sądem powszechnym.
Wreszcie, ograniczenia z art. 11 ust. 1 Prawa wodnego mogą być kierowane tylko w stosunku do właściciela lub posiadacza gruntu. We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Polski Związek Wędkarski Zarząd Okręgu w Cz., powołując się na fakt posiadania pozwolenia wodnoprawnego na zagospodarowanie rzeki W., podał że Huta Cz. nie przejawia zainteresowania sprawą, zaś Zarząd nie posiadając legitymacji czynnej, może dochodzić roszczeń z udzielonego pozwolenia jedynie w trybie administracyjnym.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własne rozstrzygnięcie, podtrzymując dotychczasową argumentację.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Polski Związek Wędkarski - Zarząd Okręgu w Cz. wniósł o uchylenie decyzji SKO z powodu naruszenia jego istotnych interesów poprzez pozbawienie swobodnego przejścia i przejazdu wzdłuż linii brzegowej W. i przyznanie Andrzejowi R. jako posiadaczowi samoistnemu terenu bezprawnie zajętego większej ochrony prawnej niż związkowi Wędkarskiemu, wykonującemu zgodnie z art. 11 i art. 20 Prawa wodnego uprawnień z pozwolenia wodnoprawnego. Skarżący powołał się nadto na pogląd NSA zawarty w wyroku z dnia 13 lutego 1986 r. /ONSA 1986 nr 1 poz. 12/, iż trudności w wyegzekwowaniu decyzji nie stanowią o jej niewykonalności i nie uzasadniają stwierdzenia jej nieważności.
Organ, którego działanie zaskarżono wniósł o oddalenie skargi wyjaśniając, iż sam fakt wykonania ogrodzenia nie świadczy o posiadaniu gruntu, zaś przytoczony wyrok NSA dotyczy innego stanu faktycznego.