Organ bezpośrednio zajmujący się rozdziałem środków z tytułu pomocy społecznej jest najlepiej zorientowany w zakresie pomocy niezbędnej dla każdego uprawnionego z jednej strony, a z drugiej, w możliwościach finansowych, pozwalających na zaspokojenie tych potrzeb.
Kiedy bowiem środki przekazywane z budżetu nie wystarczają dla wszystkich potrzebujących, rzeczą właściwych organów jest wyważenie przyznawanej pomocy, a więc uwzględnianie sytuacji subiektywnej uprawnionych i sytuacji obiektywnej.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Genowefy S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (...) z 22 lipca 1997 r. (...) w przedmiocie przyznania pomocy społecznej - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa i art. 4, art. 17, art. 18, art. 35a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. z 16 czerwca 1997 r., którą przyznano Genowefie S. pomoc społeczną w formie usług opiekuńczych, w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 1997 r., w wymiarze 1 godziny dziennie, ustalając odpłatność w kwocie 0,50 zł za 1 godzinę, co stanowi 10 procent kosztu usługi. Organ odwoławczy doszedł do przekonania, że rozstrzygnięcie to jest prawidłowe, a odwołanie, eksponujące trudną sytuację uprawnionej, wynikającą z inwalidztwa I grupy, spowodowanego wadą wzroku /widzenie jednooczne/, pogarszającego się stanu zdrowia i wydatków, głównie na leki, zmierzające do uzyskania bezpłatnych usług opiekuńczych nie mogło odnieść skutku. A to dlatego, iż odwołująca się osiągając dochód w kwocie 389,24 zł może korzystać z usług opiekuńczych odpłatnie. Nieodpłatne usługi przysługiwałyby jej, gdyby osiągała dochód poniżej 295 zł. Wysokość dochodu wskazuje na konieczność ponoszenia odpłatności w wysokości 10 procent kosztu 1 godziny usługi. A skoro koszt ten wynosi 5 zł, to odpłatność słusznie została ustalona na poziomie 0,50 zł. Te okoliczności wynikają z uchwały (...) Rady Miasta C. z 19 grudnia 1996 r. i załącznika do niej. Uchwałę podjęto na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem organu odwoławczego, zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do przyznania bezpłatnych usług, albowiem, zgodnie z pkt 6 załącznika do cytowanej uchwały, mogłoby to nastąpić, gdyby uzasadnione było zdarzeniem losowym, poniesieniem wysokich kosztów leczenia, stosowaniem specjalnej diety, korzystaniem z dodatkowych płatnych usług leczniczych i opiekuńczych oraz w innych szczególnie uzasadnionych przypadkach. Takich okoliczności odwołująca się nie wykazała ani też nie wynikają one z zebranego materiału. Ponadto, organ drugiej instancji zważył, że środki przeznaczane na pomoc społeczną są ograniczone, a zatem, pomoc ta jest przyznawana tylko w niezbędnym zakresie. Potrzeby osób korzystających z pomocy znane są organom jej przydzielającym, które muszą wyważyć ich rozdział i wielkość. W tym aspekcie również decyzja organu pierwszej instancji nie może być podważona.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Genowefa S. domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji, zarzucając, że jej dochód został wyliczony łącznie z zasiłkiem pielęgnacyjnym, że po opłaceniu opieki, czynszu, energii, leków, środków czystości, bielizny itp., pozostaje jej na utrzymanie 120 zł. Podniosła, że pracownikom Ośrodka Pomocy Społecznej znane są jej wydatki na drogie lekarstwa, które musi kupować, gdyż urodziła się z jednym okiem, a drugie słabnie. Korzysta także z opieki lekarskiej i zabiegów. Zarzuciła ponadto, że inne osoby otrzymujące podobne renty korzystają z bezpłatnych usług opiekuńczych. Ona zaś jest osobą samotną, bez rodziny, dlatego pomoc jest jej niezbędna, a odpłatność przekracza jej możliwości.