Dnia 30 listopada 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Trzecki Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2011 r. sprawy ze skargi M.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami oddala skargę.
Zaskarżoną skargą decyzją z dnia [...] czerwca 2011r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, powołując się na przepisy art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.), § 9 ust. 1 i § 10 ust. 2 oraz § 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz.U. Nr 2, poz. 15) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), utrzymało w mocy Decyzję Starosty z dnia [...] maja 2011r., nr [...] o cofnięciau M.M. uprawnienia do kierowania pojazdami wg kat. B w związku z orzeczeniem lekarskim stwierdzającym istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.
Wynikający z akt administracyjnych stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Ostateczną decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r., znak [...], Starosta skierował M.M. na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem.
W dniu 31 grudnia 2010r. do organu I instancji wpłynęło orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy nr [...], w którym stwierdzono brak u M.M. przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.
Wskutek odwołania od tego orzeczenia lekarskiego, złożonego przez organ I instancji w dniu 14 stycznia 2011r. ( wywołanego pismem Prokuratora Rejonowego z dnia [...] stycznia 2011 r., znak [...]) Instytut Medycyny Pracy, orzeczeniem lekarskim z dnia [...] kwietnia 2011r., nr [...], stwierdził istnienie u strony przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.
W związku z otrzymanym orzeczeniem Instytutu pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r. Starosta zawiadomił M.M. o wszczęciu z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia posiadanych przez niego uprawnień do kierowania pojazdami kat. B, pouczając stronę o uprawnieniach wynikających z przepisu art. 10 Kpa.
Decyzją z dnia [...] maja 2011 r., nr [...], Starosta cofnął M.M. uprawnienia do kierowania pojazdami wg kat. B. W uzasadnieniu decyzji organ I Instancji wskazał na, mające ostateczny charakter, orzeczenie lekarskie wystawione przez lekarza uprawnionego Instytutu Medycyny Pracy (tj. przez jednostkę odwoławczą), w którym stwierdzono u M.M. istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, do których wymagane jest m.in. posiadanie prawa jazdy kat. B., stwierdzając, iż w zaistniałej sytuacji zobowiązany był do cofnięcia stronie uprawnień do kierowania pojazdami na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
W odwołaniu od tej decyzji, profesjonalny pełnomocnik M.M. zarzucił, że decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem przepisów art. 140 ust.1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym i przepisów art. 7 i 77 § 1 Kpa. Została oparta na orzeczeniu wystawionym przez Instytut Medycyny Pracy zawierającym jedynie stwierdzenie o istnieniu przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, bez określenia rodzaju tych przeciwwskazań, i uzasadnienia zajętego stanowiska, co ogranicza stronie możliwość odniesienia się do dokonanych ustaleń. Wskazywał, iż okoliczności związane z nadużywaniem alkoholu i uzależnieniem od środków odurzających zostały wyeliminowane już na etapie postępowania przygotowawczego bowiem strona poddała się skutecznej terapii, którą nadal, mimo upływu znacznego czasu, kontynuuje i od dwóch lat nie używa już wskazanych środków odurzających. Podnosił też, że pozbawienie uprawnień do kierowania pojazdami pogarsza sytuację pracowniczą i materialną skarżącego, który pracuje na terenie Niemiec.