Wspólnotę samorządową tworzą bowiem mieszkańcy gminy, tj. ogół osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na obszarze danej gminy. Podobnie pojęcie to definiuje art. 16 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mówiąc o ogóle mieszkańców jednostek zasadniczego podziału terytorialnego. Mieszkańcem gminy jest każda osoba fizyczna, która ma miejsce zamieszkania na terenie tej gminy. Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest natomiast miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn.zm.). Dlatego też o nabyciu przymiotu mieszkańca gminy nie świadczy posiadanie lokalu mieszkalnego na jej obszarze, a jednocześnie brak takiego lokalu nie stoi na przeszkodzie uznaniu, iż dana osoba ma na terenie gminy miejsce zamieszkania. Dla uznania danej osoby za mieszkańca gminy nie ma także znaczenia fakt zameldowania na terenie gminy (czynność materialno-techniczna). Jednocześnie należy podkreślić, iż brak jest podstaw, aby przepisy gminne dyskryminowały w jakichkolwiek sposób członków wspólnoty samorządowej w dostępie do przyznanych im uprawnień, z uwagi na fakt dopełnienia lub nie obowiązku meldunkowego. Stanowisko takie ugruntowane jest także w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 października 2001 r., sygn. akt I SA 1582/01, M.Prawn z 2001 r. Nr 21, str. 1052).
Odnosząc się do stanowiska rady w powyższym zakresie, wyrażonego w odpowiedzi na skargę należy wskazać, iż niedopuszczalne jest uzasadnianie stanowienia norm prawnych naruszających powszechnie obowiązujące przepisy prawa względami natury technicznej tj. ograniczeniem możliwości ustalenia stanu faktycznego zamieszkiwania na terenie gminy jedynie na podstawie ewidencji ludności.
Na marginesie Sąd zważył, że istotne naruszenie prawa stanowi także przyznanie, na mocy przepisów gminnych, ewentualnych korzyści związanych z zawarciem z gminą umowy w zakresie rozliczania kosztów związanych ze stosowaniem wprowadzonych ulg w cenach świadczonych usług przewozowych jedynie konkretnie oznaczonemu przewoźnikowi tj. [...]. Skutkowałoby to bowiem w oczywisty sposób korzystaniem przez pasażerów, uprawnionych do takich ulg z usług tego przewoźnika, z pokrzywdzeniem ewentualnych innych przedsiębiorców świadczących usługi w tożsamym zakresie. Z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego oraz równości wobec prawa, a także swobody prowadzenia działalności gospodarczej wynika natomiast obowiązek organów administracji publicznej umożliwiania i zapewnienia wszystkim przedsiębiorcom prowadzenia działalności gospodarczej na tych samych zasadach (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP).
Sąd podzielił również zarzut skargi naruszenia przepisu art. 58 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym uchwały organów gminy dotyczące zobowiązań finansowych wskazują źródła dochodów, z których zobowiązania te zostaną pokryte. Wykładnia tego przepisu wskazuje jednoznacznie, iż każda z uchwał o jakich w nim mowa, winna konkretnie wskazywać źródła dochodów gminy, z których zostaną pokryte wynikające z niej zobowiązania finansowe gminy. Nie stanowi zatem realizacji obowiązku ustawowego uregulowanie tej kwestii w odrębnej uchwale, w szczególności w uchwale budżetowej.
W ocenie Sądu, zaskarżona uchwała z uwagi na zakres regulacji - ustanowienie dla mieszkańców gminy ulgi w cenie biletów za przejazdy środkami transportu publicznego, której koszty stosowania gmina zobowiązana będzie w umówionej formie zwrócić przewoźnikowi - jest uchwałą dotyczącą zobowiązań finansowych.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, na podstawie przepisu art. 147 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn.zm.), stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały Rady Gminy w całości.