Sprawa ze skargi Wojewoda na Rada Gminy w przedmiocie ustalenie ulg w cenach za jednorazowe przejazdy pasażerskie w komunikacji ogólnodostępnej prowadzonej przez [...] Stwierdzono nieważność zaskarżonego aktu
Uzasadnienie strona 4/5

Należy wskazać, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440 z późn.zm.), reguluje ona uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego w regularnych przewozach osób wykonywanych przez uprawnionych przewoźników kolejowych i autobusowych. Definicję ustawową określenia "transport regularny" zawarł natomiast ustawodawca w art. 4 pkt 7 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym oznacza ono publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ww. ustawie i ustawie z 15 lipca 1984 r. Prawo przewozowe (Dz.U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601 z późn.zm.) .

Sąd zważył, iż analiza przepisów ww. ustawy z 20 czerwca 1992 r. wskazuje, iż ustawodawca zawarł w niej kompleksową regulację uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego. Określił wszakże zarówno uprawnienia do ulgowych przejazdów, katalog wyłączeń podmiotowych oraz przedmiotowych, skonkretyzował upoważnienia dla przewoźników do wprowadzenia uprawnień do bezpłatnych albo ulgowych przejazdów jedynie dla swoich pracowników, emerytów i rencistów i najbliższych członków rodzin, a także określił wielkość poszczególnych ulg i zniżek taryfowych. Ustawa ta nie zawiera upoważnienia dla rady gminy do wprowadzania w drodze aktu prawa miejscowego dodatkowych, obowiązujących lokalnie, uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego.

Dodatkowo można wskazać, iż powyższą argumentację wspiera uchylenia przez ustawodawcę normą art. 9 ust. 1 w zw. z art. 1 ww. ustawy przepisów innych ustaw wymienionych w art. 9 ust. 2 w zakresie, w jakim przepisy te normowały uprzednio sprawy uprawnień do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, z wyłączeniem komunikacji miejskiej.

Także reguły wykładni systemowej i funkcjonalnej wskazują, iż gdyby ustawodawca chciał przekazać część kompetencji w zakresie regulowania omawianych zagadnień samorządom lokalnym, przewidziałby odpowiednie upoważnienie dla ich organów. Przykładowo należy wskazać ustawową delegację dla rady gminy m.in.: dla ustalania cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego oraz za przewozy taksówkami na terenie gminy (art. 8 ust. 1 ustawy z 5 lipca 2001 r. o cenach Dz.U. Nr 97, poz. 1050 z późn.zm.), czy też do określenia sposobu ustalania wysokości opłat dodatkowych oraz przysługującej przewoźnikowi opłaty manipulacyjnej w odniesieniu do zbiorowego transportu gminnego (art. 34 ust. 1 i 2 ustawy Prawo przewozowe).

Mając powyższe na uwadze Sąd, w składzie orzekającym w przedmiotowej sprawie uznał, że zaskarżona uchwała jako akt prawa miejscowego wydany bez upoważnienia ustawowego z naruszeniem art. 94 Konstytucji RP art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, jest nieważny ex lege.

Niezależnie od powyższego Sąd uznał za zasadny także zarzut skargi dotyczący istotnego naruszenia zaskarżoną uchwałą przepisu art. 1 ustawy o samorządzie gminnym, poprzez ograniczenie zakresu przyznanego nią uprawnienia jedynie osobom mającym stałe zameldowanie na terenie gminy (§ 2 uchwały).

Strona 4/5