Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym
Sentencja

Dnia 15 września 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Szumilas Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Sędzia WSA Michał Ruszyński Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2011 r. sprawy ze skargi K.W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego
Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z dnia [...] czerwca 2010r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2, 7 i 8, ust. 2 pkt 2, ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.), art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i 2135/98 jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L102/1 z 11 kwietnia 2006 r.) i art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. WE L370 z 31 grudnia 1985 r., ze zm.), oraz l.p. 6.5.3., l.p. 6.5.4., l.p. 10.3 lit. b, 11.4.1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 21 ust. 1, ust. 2, art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1671 ze zm.), nałożył na K.W. karę pieniężną w wysokości 42.950 zł z tytułu:

- niewyznaczenia przez przedsiębiorcę lub inny podmiot wykonujący przewóz towarów niebezpiecznych lub związany z nim załadunek lub rozładunek doradcy do spraw bezpieczeństwa w transporcie towarów niebezpiecznych, l.p. 6.5.3. - w kwocie 5000 zł,

- nieprzesłania wojewodzie w ustawowo określonym terminie rocznego sprawozdania z działalności przedsiębiorcy lub innego podmiotu wykonującego przewóz drogowy towarów niebezpiecznych lub związanego z tym przewozem załadunku lub rozładunku, l.p. 6.5.4. - w kwocie 19 razy po 150 zł,

- przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut, l.p. 10.3 lit. a) - w kwocie 19 razy po 150 zł,

- przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut, l.p. 10.3 lit. b) - w kwocie 73 razy po 200 zł,

- nieokazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie za każdy dzień l.p. 11.4.1 - w kwocie 31 razy po 500 zł.

jednocześnie organ ograniczył kwotę nałożonej kary do 30000 zł.

Podstawę faktyczną nałożenia powyższej kary pieniężnej stanowiły stwierdzone przez organ naruszenia przepisów z zakresu transportu drogowego, mające miejsce w 2006 roku. Zostały one stwierdzone w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu [...] marca 2007 r. w siedzibie przedsiębiorstwa prowadzonego przez K.W..

Od powyższej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego K.W. wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania pierwszej instancji wskazując między innymi, że decyzja ta została wydana po upływie terminu przedawnienia możliwości powstania zobowiązania ustalającego wysokość kary administracyjnej. Strona podniosła, że zgodnie z art. 94 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym kary pieniężne stanowią dochody budżetu państwa, tym samym mają do nich zastosowanie przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Stosownie zaś do treści art. 68 § 1 tej ustawy zobowiązanie podatkowe nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca zobowiązanie została doręczona po upływie trzech lat licząc od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy, dlatego też możliwość wymiaru kary uległa przedawnieniu w końcem 2009 roku.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Transportu Drogowego