Z kolei, z przepisów z art. 144 - 146 u.g.n. wynika, że rada gminy ma obowiązek ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej, zaś jej wysokość zależy od uznania tego organu, przy czym ustawodawca ograniczył jedynie górną wysokość stawki.
W świetle powyższych zarzutów niezasadne były zarzuty skarżącego dotyczące ustalenia stawki procentowej opłaty adiacenckiej na podstawie uchwały Nr XXVl/217/2017 Rady Miejskiej z dnia 28 kwietnia 2017 r., nie zaś uchwały Rady Miejskiej nr XIl/75/2011 z dnia 30 listopada 2011 r.,
Zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami o ustaleniu opłaty adiacenckiej z tytułu podziału nieruchomości istotne znaczenie ma nie to z jakim dniem została wydana decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości, ale to z jakim dniem decyzja ta stała się ostateczna, a w tym dniu obowiązywała uchwała Nr XXVl/217/2017 Rady Miejskiej z dnia 28 kwietnia 2017 r., nie zaś uchwała Rady Miejskiej nr XIl/75/2011 z dnia 30 listopada 2011 r. Poprzez uchwalenie nowych stawek procentowych opłaty adiacenckiej uchwałą Nr XXVl/217/2017 Rady Miejskiej z dnia 28 kwietnia 2017 r. nastąpiło samoistne uchylenie poprzednio obowiązującej uchwały regulującej tę kwestię, zgodnie z przytoczoną w uzasadnieniu skarżonej decyzji zasadą lex posterior derogat legi priori (akt późniejszy uchyla moc obowiązującą aktu wcześniejszego). Prawidłowo zatem orzekające w sprawie organy przyjęły, że dla ustalenia wysokości opłaty adiacenckiej w okolicznościach rozpoznawanej sprawy zastosowanie znajduje nowa 15 % stawka tej opłaty ustalona uchwałą Nr XXVl/217/2017 Rady Miejskiej z dnia 28 kwietnia 2017r. i w tym zakresie skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.
Uzasadniony natomiast okazał się zarzut skargi dotyczący naruszenia przepisów postępowania w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego o rozłożenie na raty naliczonej opłaty adiacenckiej. Kolegium rozpatrując odwołanie pominęło zupełnie tę kwestię stwierdzając, że wniosek o rozłożenie opłaty adiacenckiej na raty pozostaje bez znaczenia dla sprawy ustalenia opłaty adiacenckiej. Kolegium nie uwzględniło tym samym zasady płynącej z art. 147 ust. 1 u.g.n., która stanowi że o rozłożeniu na raty rozstrzyga się w decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. W tym zakresie w orzecznictwie wyrażany jest słuszny pogląd, iż nie do pogodzenia z zasadą ekonomiki postępowania jest pozostawianie bez rozpoznania w sprawie o ustalenie opłaty adiacenckiej wniosku o rozłożenie na raty i odsyłanie właściciela nieruchomości opłatą tą obciążonego do innego postępowania, aby uzyskał rozstrzygnięcie, które stosownie do art. 147 u.g.n. powinno nastąpić w decyzji ustalającej opłatę (por. np. wyrok WSA w Kielcach z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Ke 105/13 i wyrok NSA z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 1622/13).
Stosownie do treści art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. A zatem prawidłowe uzasadnienie, to takie które zawiera ocenę stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa, oraz wskazuje, jaki zachodzi związek między tą oceną, a treścią rozstrzygnięcia. Organ powinien zatem należycie uzasadnić, jak rozumie przepisy mające zastosowanie w rozpoznawanej sprawie i dlaczego należy je zastosować do konkretnych warunków stanu faktycznego danej sprawy.
Brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji ustosunkowania się do kwestii rozłożenia opłaty adiacenckiej na raty stanowi naruszenie dyspozycji art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.
Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję.
Rozstrzygając ponownie sprawę organ odwoławczy powinien ustosunkować się do wniosku strony o rozłożenie na raty opłaty adiacenckiej pamiętając, że jak wynika z art. 147 ust. 1 u.g.n. zasadą jest rozstrzyganie o rozłożeniu na raty w decyzji ustalającej opłatę adiacencką.
O należnych skarżącemu kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a. (pkt II wyroku). Koszty te sprowadzają się do wpisu od skargi w wysokości ustalonego zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 z późn. zm.)