W uzasadnieniu skargi skarżąca powołała się na pogląd wyrażony przez NSA w wyroku z 18 czerwca 2020 r., sygn. akt I OSK 254/20 (pogląd ten został zaaprobowany także w wyroku NSA z 24 sierpnia 2020 r., sygn. akt I OSK 650/20), że osoba, która spełnia warunki do przyznania wyższego świadczenia pielęgnacyjnego i chce je otrzymać, a pobiera emeryturę, powinna móc dokonać wyboru jednego z tych świadczeń przez rezygnację z pobierania świadczenia niższego, a wybór może zrealizować przez złożenie do organu rentowego wniosku o zawieszenie prawa do emerytury na podstawie art. 103 ust. 3 u.e.r.f.u.s. (w rozpoznawanej sprawie - na podstawie art. 103 ust. 3 u.e.r.f.u.s. w zw. z art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników). WSA w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela jednak tego poglądu, albowiem w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. mowa jest o ustalonym prawie do świadczenia (w tym przypadku ustalonej emeryturze), a nie o świadczeniu faktycznie pobieranym.
Mając na uwadze powyższe WSA uznał, że zaskarżona decyzja, podobnie jak decyzja organu pierwszej instancji, została wydana w konsekwencji nieprawidłowej wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. i uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy. Wobec tego, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a oraz art. 135 oraz P.p.s.a. należało uchylić zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu pierwszej instancji.
Rozstrzygając sprawę ponownie, organy zastosują się do oceny prawnej, wyrażonej w uzasadnieniu niniejszego wyroku. Wezmą zatem pod uwagę, że prawidłowo interpretowany przepis art. 17 ust. 5 pkt 1 lit a u.ś.r. znajduje zastosowanie do sytuacji skarżącej w ten sposób, że pozbawia ją przysługującego z mocy art. 17 ust. 1 tej ustawy prawa do świadczenia pielęgnacyjnego tylko do wysokości otrzymywanej emerytury. Innymi słowy, organy przyjmą, że posiadanie przez skarżącą uprawnienia do emerytury nie stanowi przeszkody do ustalenia jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w ogóle, a jedynie uzasadnia przyznanie go w wysokości pomniejszonej o tę emeryturę, przy czym chodzi o emeryturę faktycznie otrzymywaną, czyli w tzw. wysokości netto.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 P.p.s.a. oraz § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).
W pkt. III wyroku WSA na podstawie art. 225 P.p.s.a. zwrócił skarżącej kwotę 200 złotych tytułem nienależnie uiszczonego wpisu od skargi. Zgodnie bowiem z art. 239 § 1 pkt 1 a P.p.s.a. w przedmiotowej sprawie skarżąca była ustawowo zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych.